Μπορεί το Πάσχα ακόμη να αργεί, αλλά το 7χρονο βαφτιστήρι μας άρχισε ήδη
το ψήσιμο: παριστάνοντας το αδιάφορο, αναφέρει σε όλες τις επαφές μας τις σούπερ-ντούπερ παιχνιδομηχανές Nintendo ή Xbox που έχουν βγει και είναι πιο εξελιγμένες από αυτές που ήδη έχει!
Με αφορμή αυτό θυμηθήκαμε τα παιχνίδια που μας ενδιέφεραν όταν ήμασταν εμείς στην ηλικία του. Δε λέμε, και εμείς θύματα της διαφήμισης ήμασταν, όπως και τα σημερινά παιδιά, αφού οι κούκλες bibi-bo, τα playmobil και τα τηλεκατευθυνόμενα έδιναν και έπαιρναν, όμως στην πραγματικότητα αυτά που κέντριζαν το ενδιαφέρον μας ήταν όσα μας έφερναν σε επαφή με άλλα παιδιά και αποτελούσαν αφορμή για να βγαίνουμε από το σπίτι.
Έτσι θυμηθήκαμε τα παρακάτω 3, χωρίς σειρά προτεραιότητας, αλλά με μεγάλη νοσταλγία και διαφορετικές για τον καθένα μας αναμνήσεις :
Επιλογή Gus & Lia:
Αν δεν ήξερες κόλπα με το γιο-γιο
στα μέσα της δεκαετίας του 80, απλά δεν ήσουν trendy! Μια νεανική τρέλα
της εποχής, για αγόρια και κορίτσια. Με το που χτυπούσε κουδούνι στο
σχολείο, όλοι έτρεχαν να πάρουν θέση, επιδεικνύοντας το τελευταίο κόλπο,
το "ανάποδο" ή την "κούνια" για να κερδίσουν το θαυμασμό
των συμμαθητών τους. Ακόμη και στο δρόμο, προς ή από το σχολείο,
παιδάκια βάδιζαν χωρίς να κοιτούν που πηγαίνουν, αφού εξαντλούσαν την
προσοχή τους στο παιχνίδι που τους είχε κυριολεκτικά ξεμυαλίσει!
Περήφανοι κάτοχοί ενός γιο-γιο Coca Cola (εγώ) και ενός Sprite (ο Gus), εννοείται ότι συμμετείχαμε στη γιο-γιομανία της εποχής, χωρίς ποτέ να φτάσουμε σε επίπεδο πρωταθλητισμού, όπως κάποιοι ζηλευτοί βιρτουόζοι συμμαθητές μας.
Οι πιο "προχώ" διέθεταν...
Επιλογή Gus:
Φθηνό προϊόν, που τότε μπορούσες να αγοράσεις σε κάθε περίπτερο/μπακάλικο/παιχνιδάδικο της εποχής, αφού αποτελούνταν, στην απλή του μορφή, από ένα πλαστικό σωληνάριο, μήκους 20 έως 50 εκατ., τα δε πυρομαχικά ήταν δωρεάν και ατελείωτα, αφού μιλάμε είτε για τα "μπουρμπούλια", τους μαύρους δηλαδή και σκληρούς σπόρους των νυχτολούλουδων (γνωστών και ως "δειλινά"), τα οποία μαδούσαμε από κάθε πεζοδρόμιο ή αυλή, όπου τα βρίσκαμε.
Με ένα τέτοιο όπλο μπαίναμε στη συμμορία της γειτονιάς μας και κάναμε επιδρομές στις παρέες άλλης πλατείας ή παιδικής χαράς. Κάποιοι, πάντα πιο προχωρημένοι ή φιγουρατζήδες (όπως το δει κανείς...) έφτιαχναν πιο περίπλοκες κατασκευές, με 2-3 δεμένα φυσοκάλαμα (για βολές κατά ριπάς!) ή με αυτοσχέδιες διόπτρες για καλύτερη (?) στόχευση. Σκοπός του παιγνιδιού ήταν να αιφνιδιάσουμε την αντίπαλη παρέα και να την σκορπίσουμε, ακολουθώντας στρατηγικό πλάνο, αναδεικνύοντας έτσι ηγετικές φυσιογνωμίες, αλλά και πιστούς "στρατιώτες". Η γενναιότητα περίσσευε, όπως και οι ατέλειωτες "ζωές", κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού....
Επιλογή Lia:
Μπίλιες! Έμαθα να μετράω πολύ πριν πάω στα νήπια εξαιτίας τους. Όπως έχω ξαναπεί τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ήμουν το μοναδικό κοριτσάκι της γειτονιάς, αρκετά πιο μικρό από τα άλλα παιδάκια. Συνήθιζα να παρακολουθώ τον Απόστολο, 6 χρόνια μεγαλύτερο μου, να παίζει στην αυλή τους με τους φίλους του μπίλιες και πολύ μου άρεσε. Βεβαίως και δεν με έπαιζαν. Μέχρι που ζήτησα από τους γονείς μου να μου πάρουν κι εμένα ...μπιλίτσες. Κι επειδή προέρχομαι από άκρως ανταγωνιστική οικογένεια (με την καλή έννοια!), μου αγόρασαν πολλά δυχτάκια με μπίλιες από το μπακάλικο του Θανάση και μου γέμισαν το καλάθι που τραγούδαγα τον Λάζαρο μέχρι πάνω. Φυσικά προσπαθούσαν εναλλάξ τόσο ο μπαμπάς μου, όσο και η μαμά μου, να μου μάθουν να παίζω. ..
Έκανα θριαμβευτική είσοδο στην αυλή, που έπαιζαν τα αγόρια, με το καλάθι μου γεμάτο, κάτι που τους προκάλεσε μεγάλο θαυμασμό, τους χάρισα και μερικές, όπως σοφά με είχαν συμβουλέψει, και από απλός θεατής προήχθηκα σε βοηθό. Τουτέστιν μάζευα και έβαζα σε σειρά, τρίγωνα κ.λ.π. τις ...μπιλίτσες.
No comments:
Post a Comment