Ένα σπίτι γλυπτό! Είναι ένα έργο του ισπανικού αρχιτεκτονικού γραφείου A-cero και βρίσκεται στη Μαδρίτη. Έχει κατασκευαστεί από μαύρο γρανίτη, που σε συνδυασμό με το νερό, την άμμο και το χαλίκι που το περιβάλλουν και την ενδιαφέρουσα μελέτη του φωτισμού σε κάνουν να πιστεύεις ότι επισκέφτηκες άλλον πλανήτη...
Επιπλέον η αίσθηση μυστηρίου κλιμακώνεται, αφού τα...
H Edie Sedgwick υπήρξε η μούσα του Andy Warhol στα `60s, ηθοποιός στις καλλιτεχνικές του ταινίες, περσόνα της κοινωνικής ζωής της εποχής της και μοντέλο. Έζησε μια πολυτάραχη ζωή, που τερματίστηκε πολύ νωρίς, σε ηλικία μόλις 28 ετών.
Προερχόταν από μια πλούσια και κοσμική οικογένεια της Μασαχουσέτης, με αυστηρή ανατροφή, αλλά και με εξαιρετικά προβληματικές σχέσεις μεταξύ των μελών της, που οδήγησαν σε αλκοολισμό, κλονισμό της υγείας και αυτοκτονία του ενός αδερφού της, προβλήματα ψυχικής υγείας του άλλου αδερφού της και απομάκρυνση της ίδιας από το οικογενειακό της περιβάλλον.
Επέλεξε να ζει μια πολυτελέστατη, κοσμική και ανεξάρτητη ζωή στη Νέα Υόρκη, μετακινούμενη με λιμουζίνες και ξοδεύοντας το καταπίστευμα της σε ρούχα, κοσμήματα και πάρτυ σε χρόνο ρεκόρ. Εκεί γνωρίστηκε 1965 με τον Andy Warhol και γνώρισε τη φήμη μέσα από τις ιδιόρρυθμες ταινίες του. Με το απαράμιλλο στυλ της θεωρήθηκε εμβληματική προσωπικότητα της μόδας της εποχής και του κινήματος "Youthquake", που συμβόλιζε τη σεξουαλική απελευθέρωση των sixties, τη χειραφέτηση, το mod style και τη μουσική σκηνή του Λονδίνου, την επαναστατική στροφή της νεανικής κουλτούρας. Απογειώθηκε στο στερέωμα της μόδας, φωτογραφήθηκε από τη Vogue και από lifestyle περιοδικά.
Ταυτόχρονα, όμως, μέσα στα καλλιτεχνικά κυκλώματα, παρασύρθηκε στον αλκοολισμό, στη χρήση παραισθησιογόνων και βαρβιτουρικών. Όταν μετακόμισε στο θρυλικό Chelsey Hotel, στο οποίο διέμεναν διάφορες καλλιτεχνικές προσωπικότητες της εποχής, δημιούργησε μια αδιέξοδη και απογοητευτική σχέση με τον Bob Dylan, ο οποίος την χώρισε για να παντρευτεί κάποια άλλη και το τέλος της ήρθε άδοξα το 1971, από υπερβολική χρήση βαρβιτουρικών, πριν κλείσει τα 30 της χρόνια. Σπατάλησε τη μικρή ζωή της αναζητώντας εφήμερες απολαύσεις και έσβησε σαν διάττοντας αστέρας...
Η βιογραφία της έγινε ταινία με πρωταγωνίστρια τη Sienna Miller ("Factory Girl", 2006) και αποτέλεσε την έμπνευση για την ιστορική rock μπαλάντα των Cult "Edie (Ciao Baby)", με παραπομπές στα στοιχεία που καθόρισαν τη ζωή της. Ταιριαστοί και οι στίχοι του τραγουδιού, το video του οποίου ακολουθεί:
"...Always said you were a youthquaker, Edie,
A stormy little world shaker,
...Oh, Warhol's darling queen, Edie,
An angel with a broken wing...
...Stars wrapped in your hair, Ooh, life without a care...
...Why did you kiss the world good-bye, Ciao, baby..."
(photos taken from myspace.com, doepelganger.com, tumblr.com & polyvore.com)
Τα αντρικά Τ-shirts με στάμπες, όταν είναι λάθος φορεμένα μου προκαλούν μια ελαφρά θλίψη. Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κανόνες ώστε το αποτέλεσμα να είναι ιντριγκαδόρικο...
Αυτό βέβαια είναι κάτι που πρέπει να προκαλεί σοβαρό προβληματισμό κυρίως σε άντρες άνω των 35 ετών, μέτριο προβληματισμό σε άντρες μεταξύ 25-35 ετών και κανένα προβληματισμό σε νεαρά αγόρια έως 25 ετών! Η τελευταία ηλικιακή κατηγορία γενικά μπορεί να φορέσει ότι θέλει, αρκεί, κατά τη γνώμη μου, να είναι καθαρό.
Επομένως θα έλεγα ότι καλύτερα να αποφεύγονται:
Νο5: Ο Jools Holland, μοναδική εξαίρεση...
τα λάθος νούμερα (άκομψα φαρδιά ή "κολλητά" με XL στομάχι..),
λάθος στάμπες σε λάθος περιστάσεις (πχ t-shirt με "Sea, Sex & Sun" από δάσκαλο σε δημοτικό σχολείο...)
κοστούμια (ούτε συζήτηση, εκτός αν είστε Ναπολιτάνος μαφιόζος)
μοκασίνια/σκαρπίνια (only sneackers please! )
πούρα (εκτός αν είστε ο Jools Holland, keyboardiστας των Squeeze, που έπαιζε πλήκτρα καπνίζοντας πάντα πούρο)
UPDATED: The Temple ofpraline is located in Brusselsandbelongs to thechocolate artist Patrick Roger, famous for hisskillfulcombinations oftexture and flavor. I estimatethatI will needjust one minutetoforgetabout the term"balanced diet"and around 10minutes tochoosethe content thatwill fill thebeautifulbluebox(reminiscent of theTIFFANY & CO wrapping) ...
O ναός της πραλίνας βρίσκεται στις Βρυξέλλες και ανήκει στον chocolate artist Patrick Roger o οποίος είναι διάσημος για τους επιδέξιους συνδιασμούς υφής και γεύσης.
Υπολογίζω ότι θα χρειαστώ 1 λεπτό για να ξεχάσω τον όρο ισορροπημένη διατροφή και 10 λεπτά για να επιλέξω το περιεχόμενο που θα γεμίσει το όμορφο γαλάζιο κουτάκι (που θυμίζει το αμπαλάζ από το TIFFANY&CO)...
H εξαιρετική ταινία του Fatih Akin είναι μια κωμωδία με έντονο το ελληνικό στοιχείο: Ο Zinos Kazantzakis είναι ο ελληνογερμανός ιδιοκτήτης/μάγειρας μιας greek ταβέρνας του Αμβούργου σε παρακμή: τον εγκαταλείπουν οι πελάτες του, τον εγκαταλείπει η κοπέλα του για μια επαγγελματική ευκαιρία στη Σαγκάη, τον εγκαταλείπει η τύχη του, καθώς παθαίνει λουμπάγκο και δεν μπορεί να δουλέψει, ενώ αναγκάζεται να αναθέσει στον φυλακόβιο αδερφό του τη διεύθυνση του μαγαζιού, προκειμένου ο τελευταίος να παίρνει άδειες από τη φυλακή.
Μέσα σε αυτό το χάος και ενώ η εφορία τον παρενοχλεί, ο δαιμόνιος ελληνάρας Zinos προσλαμβάνει έναν εκκεντρικό σεφ, τον οποίο γνωρίζει στο αποχαιρετιστήριο δείπνο με την κοπέλα του. Με την αλλαγή του μενού και κάποιες αναπάντεχα εύστοχες ενέργειες η ταβέρνα μετατρέπεται σε υπέρ-trendy restaurant, με νεαρούς θαμώνες/party animals και φέρνει κέρδη, γεγονός που προσελκύει το ενδιαφέρον επενδυτών που ασκούν πιέσεις ώστε να την εξαγοράσουν, ενώ τα πράγματα περιπλέκονται ξανά όταν ο τζογαδόρος αδερφός παίζει στα χαρτιά την επιχείρηση...
Μια αγαπημένη σινεφίλ ταινία διαφορετική από το συνηθισμένο ύφος του Τούρκου σκηνοθέτη, γεμάτη κέφι, ευρηματικότητα, αληθοφανείς ερμηνείες από τον ελληνικής καταγωγής συν-σεναριογράφο και πρωταγωνιστή Adam Bousdoukos και τον διαρκώς ανερχόμενο Γερμανό Moritz Bleibtrau ("Run Lola, run", "The Baader Meinhof Complex", "Das Experiment"), εξαιρετική μουσική και πολλά δυναμικά στοιχεία που δημιουργούν ένα εκρηκτικό funky κοκτέϊλ απίθανων κωμικών καταστάσεων.
Ακολουθεί το trailer, για να πάρετε μια πρώτη γεύση...
Το Saab Roadster του designer Ulf Hanses είναι ένα παιδικό ξύλινο αυτοκίνητο ιδανικό για μοντέρνα αγοράκια και κοριτσάκια. Το σχέδιο του είναι βασισμένο σε ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα που παρήγαγε η Saab και το τιμόνι του από μέταλλο και ξύλο μιμείται αυτό των παλιών αγωνιστικών αυτοκινήτων.
Είναι μια ενδιαφέρουσα επιλογή για δώρο από μοντέρνους γονείς, θείους, παππούδες και λοιπούς συγγενείς, που η εικόνα των μικρών λιλιπούτειων οδηγών σε πλαστικά παρδαλάαυτοκίνητα τους προκαλεί ζάλη...
it`s time again for my 3rd monthly fictional music collection, this time with the title "Take a roadtrip...".
I have to remind you that: "... in this blog`s music column a fictional collection is offered, with its cover, fully conceived by me, not for downloading but only for listening (and that`s why it`s entitled "All in my mind"!!!), in the form of a playlist, through the Grooveshark player. The speed of transisions from song to song or any "crashes" depend on the speed of your internet connection...".
Take a Roadtrip...
The theme of the collection, this time, is songs that could accompany us on a real (or ...a fictional) roadtrip:
one could be driving across Thrace through our National Road, parallel to the river Evros, listening to Earthbound`s "Riverside Song", one could be driving on a British motorway with audio support from Stone Roses or Happy Mondays or on a german autobahn, listening to Moby`s "New Dawn Fades", one could be enjoying driving on an american highway with Jonathan Richman singing "Roadrunner", the Stone Temple Pilots talking about an "Interstate Love Song", Lou Reed telling stories from the dark boulevards or Depeche Mode choosing the legendary "Route 66", one could be driving to Mexico with the Coasters and "Down in Mexico" or riding on a motorcycle in Australia, listening to Manic Street Preachers in "Motorcycle Emptiness", but even when one returns to the depressively "grey" Greek reality, as it is accurately depicted in Stereonova`s "Moto Guzzi",
what matters most is the journey and not the destination.
You just hit the "play" button and enjoy. Have a nice trip...
Μετά τις 2 πρώτες συλλογές της μουσικής στήλης "All in my mind",
ήρθε και πάλι η ώρα για την 3η μηνιαία κατά φαντασίαν μουσική συλλογή μου, με τίτλο αυτή τη φορά: "Take a roadtrip...".
Θυμίζω ότι: "...σε αυτή τη στήλη προτείνεται μια πλήρης κατά φαντασίαν συλλογή, με το εξώφυλλό της, εξ ολοκλήρου έμπνευσής μου, χωρίς όμως να προσφέρεται για downloading, αλλά μόνο για ακρόαση (γι` αυτό εξάλλου και η στήλη ονομάζεται "All in my mind"!!!), με τη μορφή μιας playlist, μέσω του player του Grooveshark. Η ταχύτητα εναλλαγής των τραγουδιών ή τυχόν "κολλήματα" θα εξαρτώνται από την ταχύτητα της σύνδεσής σας."
Take a Roadtrip...
Το θέμα της συλλογής, αυτή τη φορά, είναι τραγούδια που θα μπορούσαν να μας συνοδεύουν σε ένα πραγματικό (ή... νοερό) οδικό ταξίδι: μπορεί να διασχίζει κανείς τη Θράκη οδηγώντας στην εθνική μας οδό, παράλληλα με τον Έβρο, ακούγοντας το "Riverside Song" των Earthbound, μπορεί να οδηγεί σε ένα Βρετανικό motorway με μουσική υπόκρουση τους Stone Roses και τους Happy Mondays ή σε ένα γερμανικό autobahn, ακούγοντας τον Moby και το "New Dawn Fades", μπορεί κανείς να απολαμβάνει την οδήγηση σε ένα american highway, με τον Jonathan Richman να τραγουδά το "Roadrunner", τους Stone Temple Pilots να μιλούν για ένα "Interstate Love Song", τον Lou Reed να αφηγείται ιστορίες από τις σκοτεινές λεωφόρους ή τους Depeche Mode να επιλέγουν τη θρυλική "Route 66", μπορεί κανείς να ταξιδεύει στο Μεξικό με τους Coasters και το "Down in Mexico" ή στην Αυστραλία πάνω σε μοτοσυκλέτα, ακούγοντας τους Manic Street Preachers στο "Motorcycle Emptiness", αλλά ακόμη κι όταν επιστρέφει στην καταθλιπτικά γκρίζα ελληνική πραγματικότητα, όπως εύστοχα την αποτυπώνουν οι Στερεονόβα με το "Μοτοκούζι",
σημασία πάντα έχει πάνω από όλα το ταξίδι και όχι ο προορισμός.
Εσείς
απλά πατήστε το play και απολαύστε. Καλό ταξίδι...
Playlist
"Riverside Song" - The Earthbound
"Love Kills" - Radio Birdman
"Sometimes Always" - The Jesus & The Mary Chain
"Sugar Spun Sister" - Stone Roses
"Lazyitis" - Happy Mondays
"Until The End Of The World" - U2
"Dirty Boulevard" - Lou Reed
"Roadrunner" - Jonathan Richman & The Modern Lovers
"Down In Mexico" - The Coasters
"Running Down A Dream" - Tom Petty & The Heartbreakers
UPDATED: Αυτές τις μέρες και μέχρι το Σάββατο 31/3 είναι ανοιχτή στο κοινό του Βόλου μια έκθεση φωτογραφίας, με έργα του φίλου Μιχάλη Μακατσώρη, στον χώρο της "Ποδηλάτισσας", του φιλόξενου σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις cafe, στην Τάκη Οικονομάκη και Παύλου Μελά.
Με το Μιχάλη γνωριζόμαστε από τα σχολικά μας χρόνια, καθώς υπήρξαμε συμμαθητές, αλλά αργότερα και συνάδελφοι, στα χρόνια που άσκησε δικηγορία. Έντονη προσωπικότητα και ανήσυχο πνεύμα με ανοιχτούς ορίζοντες, πάντοτε διακρινόταν, ανάμεσα σε άλλα, για την καλλιέργειά του και την αγάπη του για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Έτσι τον γνώρισα και ουδεμία έκπληξη δεν ένιωσα όταν ενημερώθηκα ότι αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας άλλο ένα κομμάτι από τα καλλιτεχνικά του ενδιαφέροντα, εκθέτοντας φωτογραφικό υλικό που είχε συγκεντρώσει με τα χρόνια, ως ερασιτέχνης φωτογράφος.
Αυτό για το οποίο, όμως, δεν ήμουν προετοιμασμένος ήταν το πόσο εύστοχα μπόρεσε να αποδώσει όσα η δική του ματιά έβλεπε μέσα από το φακό: αναμνήσεις από διακοπές ή στιγμές της καθημερινότητας, φυσικό περιβάλλον και αστικά τοπία, όλα φιλτράρονται μέσα από τον φακό του ταλαντούχου Μιχάλη Μακατσώρη και αποδίδονται ως φωτογραφικές απεικονίσεις σε εμάς, αφού, όμως πρώτα έχουν αποκτήσει νέο νόημα, εμπλουτισμένα με το συναίσθημα του.
Από την άλλη, βέβαια, τι φυσιολογικότερο από το αποτέλεσμα αυτό, για έναν άνθρωπο με ταλέντο, όπως ο Μιχάλης, που απλά και μόνο καταπιάστηκε με μια δραστηριότητα που αγαπά... Πολλά συγχαρητήρια στον ίδιο και σε αυτούς που, όπως ομολογεί, τον έπεισαν να κάνει αυτό το βήμα!
Την εποχή των parties της ομάδας PURE, παλιών φίλων που οργάνωναν με μεγάλη επιτυχία brit pop και manchester βραδιές στο Avant Garde στη Συγγρού, είχα γνωρίσει τον Γιώργο/ GeorgeDimopoulos/ Poirot και τον Θοδωρή/ Teddy Sourvinos, μέλη τότε του αγγλόφωνου indie-pop συγκροτήματος Pillow.
Αν και έχω να τους συναντήσω νομίζω από το 1996, όταν είχαν έρθει για συναυλία στη Θεσσαλονίκη, τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου παρακολουθούμε την μετέπειτα πορεία τους σε διαφορετικά σχήματα και συγκροτήματα, αφού η τεχνολογία το επιτρέπει. Και επειδή μια αγάπη για την μουσική την έχουμε και μας αρέσει να μοιραζόμαστε ωραία ακούσματα, θα ήταν παράλειψη μας να μην αναφερθούμε στην εξαιρετική φωνή και τέλεια προφορά του πολυτάλαντου Γιώργου, που σήμερα είναι μέλος των Liarbirds, καθώς και την γοητευτική σκηνική παρουσία του επίσης ταλαντούχου trendy-Τeddy, που σήμερα είναι μέλος του εναλλακτικού συγκροτήματος με ελληνικό στίχο Μαύρο-Κόκκινο.
Οι Pillow συμμετείχαν με τραγούδια τους σε διάφορες μουσικές συλλογές, αλλά κυκλοφόρησαν μόνο ένα EP με τίτλο "Pure" το 1996, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το ομώνυμο τραγούδι τους "Pure, pure, pure!", που μπορείτε να ακούσετε στο παρακάτω youtube video. Enjoy...
(photo owned by rounduptheusualsuspects.blogspot.com)
Οι plant bags small x3 είναι σχεδιασμένες από τον Patrick Nadeau και είναι μια πρόταση για όσους θα ήθελαν βότανα και αρωματικά φυτά στην μοντέρνα κουζίνα τους. Το καθαρό σύστημα ενσωματωμένης αποστράγγισης, που δεν επιτρέπει τη διαρροή νερού και δε χρειάζεται πιατάκι, το εξωτερικό υλικό που είναι αδιαβροχοποιημένο ύφασμα και το έξυπνο και λειτουργικό design προσφέρουν τόσο πρακτική, όσο και διακοσμητική λύση. Μπορούν επίσης να τοποθετηθούν σε σειρά ή σαν ημικύκλιο (σε γωνία)
Μην παρασυρθείτε και πιστέψετε ότι βλέπετε ένα πίνακα ζωγραφικής: η εικόνα είναι πέρα για πέρα αληθινή! Η θέα από αυτό το σπίτι κόβει κυριολεκτικά την ανάσα και τίποτε δε στέκεται εμπόδιο στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας...
Το εμπνευσμένο αριστούργημα του αρχιτεκτονικού γραφείου Durbach Block Jaggers βρίσκεται κοντά στο Sydney της Αυστραλίας, χτισμένο πάνω σε ένα...
UPDATED: 45-year-old Emanuelle Alt is editor in chief of French Vogue and Carine Roitfeld`s successor from February 2011. In 2000 she was hired in the magazine by Roitfeld herself as fashion editor. She has long experience in the fashion industry, since she began her career at the age of 17. She has worked in 20ans magazine, Elle & Mixte.
In her public appearances she mainly wears skinny trousers (with her body figure she can support them exceptionally), which she combines with high heels, while avoiding heavy make up and dresses. She`s married to Franck Durand, artistic director of Isabel Marant and together they have 2 little children. 7-year-old Francoise often escorts her mom at fashion shows, getting her first turn-ons from the fashion world.
Η 45χρονη Emmanuelle Alt είναι αρχισυντάκτρια στη γαλλική Vogue και διάδοχος της Carine Roitfeld από τον Φεβρουάριο του 2011. Το 2000 την είχε προσλάβει η ίδια η Roitfeld στο περιοδικό ως διευθύντρια μόδας. Έχει μακρά προϋπηρεσία στο χώρο της μόδας αφού ξεκίνησε την καριέρα της στην ηλικία των 17 ετών. Έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά: 20ans, Elle & Mixte.
Στις δημόσιες εμφανίσεις της φοράει κυρίως skinny παντελόνια (με τον σωματότυπο που διαθέτει άλλωστε τα υποστηρίζει εξαιρετικά) τα οποία συνδυάζει με ψηλοτάκουνα παπούτσια, ενώ αποφεύγει το βαρύ μακιγιάζ και τα φορέματα. Είναι παντρεμένη με τον Franck Durand, καλλιτεχνικό διευθυντή της Isabel Marant και έχουν 2 μικρά παιδιά. Η 7χρονη Francoise συχνά συνοδεύει τη μαμά της στις επιδείξεις μόδας λαμβάνοντας τα πρώτα της ερεθίσματα από τον χώρο της μόδας.
(photo taken from iwanttobeanalt.com,toughgirlstyle.com&stylecelebrationblogspot.com)
O Jim Sheridan είναι ο δημιουργός των βραβευμένων ταινιών "Το αριστερό μου πόδι" και "Εις το όνομα του Πατρός", για τις οποίες κέρδισε 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ, 2 σκηνοθεσίας και 2 προσαρμοσμένου σεναρίου. Την ταινία "In America", για την οποία ήταν επίσης υποψήφιος για το Όσκαρ σεναρίου, την εμπνεύστηκε από τα προσωπικά του βιώματα και τις δυσκολίες που συνάντησε μέχρι να τα καταφέρει ως Ιρλανδός μετανάστης στην Αμερική.
Με βοήθεια από τις κόρες του ο Sheridan έγραψε και σκηνοθέτησε μια σχεδόν ημι-αυτοβιογραφική ταινία για το "αμερικάνικο όνειρο": μια οικογένεια φτωχών Ιρλανδών μεταναστών έρχεται στην Αμερική και εγκαθιστά τα όνειρα και τις ελπίδες της σε μια πολυκατοικία με ναρκομανείς, τραβεστί και περιθωριακές φιγούρες. Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, έχοντας ήδη χάσει ένα μωρό, βάζει όλες τις δυνάμεις του για να γιατρέψει τα τραύματά του και για να κάνει μια νέα αρχή για τους ίδιους και για τις δυο κορούλες τους. Η δεμένη οικογένειά τους είναι ότι έχουν και δεν έχουν και χάρη σε αυτή τα βγάζουν πέρα με τις αναποδιές και την ανεργία του ηθοποιού πατέρα.
Όμως, όπως γίνεται συνήθως και στην πραγματικότητα, σταδιακά τα προβλήματα αρχίζουν να τους παίρνουν από κάτω και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν έρχεται μια νέα εγκυμοσύνη να διαταράξει τις σχέσεις των μελών της οικογένειας. Πρόσωπο-κλειδί για τις εξελίξεις γίνεται ο μοναχικός και τρομακτικός γείτονας, ασθενής με AIDS, που κανείς δε συμπαθεί και οποίος αναπτύσσει σχέσεις με τις δυο κόρες του ζευγαριού.
Η ιστορία δίνεται μέσα από τα μάτια των δυο μικρών κοριτσιών και γι`αυτό διακρίνεται από ευαισθησία και τρυφερότητα, αλλά και από δυνατές ερμηνείες που σίγουρα θα σας αγγίξουν και θα σας συγκινήσουν.
Οι Puressence είναι ένα συγκρότημα από το Manchester που δημιουργήθηκε όταν τα μέλη του γνωρίστηκαν στο λεωφορείο με το οποίο πήγαιναν στη θρυλική συναυλία των Stone Roses στο Spike Island, στην οποία αναλυτικά έγινε αναφορά σε προηγούμενη ανάρτηση (δείτε σχετικά κάνοντας click εδώ).
Τους χαρακτηρίζει μια ιδιαιτερότητα: είναι λιγότερο αναγνωρισμένοι στην χώρα τους, ενώ λατρεύονται στην Ελλάδα και μας λατρεύουν, αντίστοιχα. Αυτή η ιδιαίτερη σχέση τους με την πατρίδα μας αποτυπώνεται στην επιλογή τους να έρχονται για συναυλίες στη χώρα μας κάθε χρόνο. Παλιότερα μόνο Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πλέον, όμως έχουν καθιερώσει ετήσιες "ελληνικές" περιοδείες στην περιφέρεια, συμπεριλαμβάνοντας σταθερά και την πόλη μας. Έτσι, εκτός από την Αθήνα, όπου τους είχαμε δει παλιότερα, τους απολαύσαμε για πρώτη φορά και στο Βόλο το 2010, αλλά και ξανά προχθές Τρίτη, σε συναυλία που έδωσαν πάλι στην πόλη μας, πιστοί στο ραντεβού τους.
Και πως να μη μιλήσω για απόλαυση, όταν αναφέρομαι τόσο στην ξεχωριστή και μοναδική φωνή του τραγουδιστή τους James Mudriczki, τόσο σπάνια και άμεσα αναγνωρίσιμη, και στις ευαίσθητες λυρικές μελωδίες τους. Θα βοηθούσε, βέβαια, να υπήρχαν ηχητικές εγκαταστάσεις που να απέδιδαν ποιοτικότερα τον ήχο τους, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το συγκρότημα να δώσει και πάλι μια συναυλία με έντονη σκηνική παρουσία, με τον τραγουδιστή, απόλυτα εξοικειωμένο με το ελληνικό κοινό, να κατεβαίνει στον κόσμο και να τραγουδά ανάμεσά μας (!), αλλά και να επικοινωνεί σε άπταιστα ελληνικά, με φράσεις, όπως "Efharisto poli" και "Ftiakse ton iho"!!!
Με χαρά θα τους υποδεχτούμε και την επόμενη φορά που θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους. Και μια και δεν υπάρχει video από τη χθεσινή τους εμφάνιση, απολαύστε τους να τραγουδούν τη μεγάλη τους επιτυχία "I suppose", στη μεγαλειώδη συναυλία που έδωσαν το 2010 μπροστά στο θερμό Βολιώτικο κοινό:
(top photo taken from flickr.com. Middle two photos owned by rounduptheusualsuspects.blogspot.com))
Θα μπορούσε σήμερα, στον 21ο αιώνα, στην εποχή του internet και της πληροφορίας, να υπάρχει ένα συγκρότημα, η ταυτότητα των μελών του οποίου να παραμένει ακόμη μυστική;
Η ύπαρξη (?) του συγκροτήματος "INVISIBLE SEX" παραμένει ακόμη και σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής.
Στο μουσικό ντοκιμαντέρ "Urgh! A Music War" (1982) έχουν καταγραφεί εμφανίσεις διαφόρων συγκροτημάτων της εποχής, όπως οι Magazine, οι Go-Go's, οι Fleshtones, η Joan Jett & the Blackhearts, οι Cramps, οι Dead Kennedys, οι UB40, οι Echo & the Bunnymen, οι Police κ.α. Ανάμεσα στους άλλους και ένα συγκρότημα πρωτοεμφανιζόμενο, οι "Invisible Sex", παίζουν ένα περίεργο τραγούδι με τον τίτλο "Valium" σύμφωνα με τους υπότιτλους, όμως το πιο περίεργο απ`όλα είναι η εμφάνιση των 9 μελών του: φορούν όλοι ολόσωμες λευκές φόρμες και μάσκες που καλύπτουν τα πρόσωπά τους. Η σκηνική τους παρουσία είναι εντυπωσιακή και εξωφρενική και ο ήχος τους θυμίζει πρώιμους Stranglers. Στο δε τέλος του ντοκιμαντέρ, εκεί που αναφέρονται τα στοιχεία όλων όσων εμφανίζονται, δεν υπάρχουν παρά τα ψευδώνυμα των μελών του συγκροτήματος.
Η εμφάνιση αυτή ήταν αρκετή για να γεννήσει απορίες στο μυαλό πολλών σχετικά με την προέλευση της μπάντας και τη σύνθεσή της. Εκτός αυτής της μαγνητοσκόπησης δεν ηχογράφησαν ποτέ υλικό, δεν φωτογραφήθηκαν, δεν έδωσαν ποτέ συνεντεύξεις και δεν έγιναν γνωστές άλλες τους εμφανίσεις. Στα χρόνια που ακολούθησαν αρκετοί αναζήτησαν στοιχεία γι αυτούς και δημιουργήθηκαν και σελίδες στο internet, όπου διατυπώνονταν ερωτήματα και γινόντουσαν εκκλήσεις προς όποιους γνώριζαν κάτι, που όμως έμεναν χωρίς απάντηση.
Τελικά 25 χρόνια αργότερα εμφανίστηκε αναπάντεχα ένας κιθαρίστας, ο Tom Toomey, που περιοδεύει με τους Zombies, δηλώνοντας ότι υπήρξε μέλος του συγκροτήματος και ανάμεσα σε συγκεχυμένες αναμνήσεις θυμήθηκε ότι είχε περάσει από οντισιόν, ότι είχαν κάνει ελάχιστες εμφανίσεις, που δεν γνώριζε ότι μια εξ αυτών μαγνητοσκοπήθηκε και ότι δεν ήξερε και πολλά για τους υπόλοιπους, ενώ είχε την εντύπωση ότι ο μπασίστας του μυστήριου συγκροτήματος ήταν ο Chris De Niro (πραγματικό όνομα Chris Constantinou -βρε βρε, καλώς και το πατριωτάκι...) των Adam & the Ants. Μέχρι εκεί.
Κανείς δεν έχει επιβεβαιώσει αυτές τις πληροφορίες, αλλά ούτε και τις έχει διαψεύσει. Λίγο αργότερα δημιουργήθηκε ένα προφίλ του συγκροτήματος στο myspace, από κάποιον με το ψευδώνυμο Mike Sex, πιθανότατα τον τραγουδιστή τους, που ανέβασε και άλλα τραγούδια τους από κάποια ζωντανή εμφάνισή τους, χωρίς όμως να δίνει μέχρι σήμερα περαιτέρω στοιχεία.
Σήμερα πλέον οι ιστοσελίδες αναζήτησης στοιχείων για το συγκρότημα έχουν κλείσει, δημιουργώντας ακόμη πιο πυκνό μυστήριο. Ίσως έτσι, τελικά να είναι και καλύτερα: είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που κάποιοι δεν έσπευσαν να εξαργυρώσουν τα 15 λεπτά της διασημότητάς τους, αποτελώντας την εξαίρεση στο αξίωμα του Andy Warhol...
Ακολουθεί το βίντεο της μοναδικής τους εμφάνισης...
Μπορεί το Πάσχα ακόμη να αργεί, αλλά το 7χρονο βαφτιστήρι μας άρχισε ήδη
το ψήσιμο: παριστάνοντας το αδιάφορο, αναφέρει σε όλες τις επαφές μας τις σούπερ-ντούπερ παιχνιδομηχανές Nintendo ή Xbox που έχουν βγει και είναι πιο εξελιγμένες από αυτές που ήδη έχει!
Με αφορμή αυτό θυμηθήκαμε τα παιχνίδια που μας ενδιέφεραν όταν ήμασταν εμείς στην ηλικία του. Δε λέμε, και εμείς θύματα της διαφήμισης ήμασταν, όπως και τα σημερινά παιδιά, αφού οι κούκλες bibi-bo, τα playmobil και τα τηλεκατευθυνόμενα έδιναν και έπαιρναν, όμως στην πραγματικότητα αυτά που κέντριζαν το ενδιαφέρον μας ήταν όσα μας έφερναν σε επαφή με άλλα παιδιά και αποτελούσαν αφορμή για να βγαίνουμε από το σπίτι.
Έτσι θυμηθήκαμε τα παρακάτω 3, χωρίς σειρά προτεραιότητας, αλλά με μεγάλη νοσταλγία και διαφορετικές για τον καθένα μας αναμνήσεις :
Επιλογή Gus & Lia:
Αν δεν ήξερες κόλπα με το γιο-γιο
στα μέσα της δεκαετίας του 80, απλά δεν ήσουν trendy! Μια νεανική τρέλα
της εποχής, για αγόρια και κορίτσια. Με το που χτυπούσε κουδούνι στο
σχολείο, όλοι έτρεχαν να πάρουν θέση, επιδεικνύοντας το τελευταίο κόλπο,
το "ανάποδο" ή την "κούνια" για να κερδίσουν το θαυμασμό
των συμμαθητών τους. Ακόμη και στο δρόμο, προς ή από το σχολείο,
παιδάκια βάδιζαν χωρίς να κοιτούν που πηγαίνουν, αφού εξαντλούσαν την
προσοχή τους στο παιχνίδι που τους είχε κυριολεκτικά ξεμυαλίσει!
Περήφανοι κάτοχοί ενός γιο-γιο Coca Cola (εγώ) και ενός Sprite (ο Gus), εννοείται ότι συμμετείχαμε στη γιο-γιομανία της εποχής, χωρίς ποτέ να φτάσουμε σε επίπεδο πρωταθλητισμού, όπως κάποιοι ζηλευτοί βιρτουόζοι συμμαθητές μας.
UPDATED: This photo depicts an original porcelain vase, by designer Jonathan Adler, which is out of the usual creation of design objects. Its inspiration is obvious: it comes from the iconic poster, which was used by the USA government for the recruiting of young men during World War I & World War II and it depicts Uncle Sam, the figure which symbolises the American State.
From that fact also derives the name of this unconventional vase, which was named "Uncle Sam Hand" by its designer.
Στη φωτογραφία απεικονίζεται ένα πρωτότυπο βάζο από πορσελάνη, από τον designer Jonathan Adler, που ξεφεύγει από τον συνήθη σχεδιασμό αντικειμένων διακόσμησης. Η έμπνευσή του προφανής: προέρχεται από την εμβληματική αφίσα, με την οποία η Αμερικανική κυβέρνηση καλούσε τους νέους σε στρατολόγηση στον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η οποία απεικόνιζε το Θείο Σαμ, δηλαδή την φιγούρα που έχει καθιερωθεί ως σύμβολο του Αμερικανικού κράτους.
Από εκεί προκύπτει και το όνομα του αντισυμβατικού αυτού βάζου, το οποίο ο δημιουργός του ονόμασε "Uncle Sam Hand".
(photos taken from jonathanadler.com & wikipedia.com)
Οι εικόνες η μουσική και τα βίντεο που εμφανίζονται σε αυτό το blog ανήκουν στους αντίστοιχους ιδιοκτήτες τους, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά. Υλικό που ανήκει σε αυτό το blog μπορεί να χρησιμοποιηθεί, υπό την προϋπόθεση ότι (1) γίνεται κατάλληλη αναφορά σε αυτό το blog, ειδικά δηλώνοντας το "rounduptheusualsuspects.blogspot.com" ως την πηγή και (2) χρησιμοποιείται μόνο για μη εμπορική και μη-κερδοσκοπική χρήση ή σκοπό. Αν δείτε υλικό σας και θέλετε να αφαιρεθεί, ενημερώστε το blog μέσω e-mail στη διεύθυνση "rounduptheusualsuspectsblog@gmail.com" και θα αφαιρεθεί αμέσως. Αν δείτε υλικό στο οποίο πιστεύετε ότι δεν έχει γίνει η κατάλληλη αναφορά και γνωρίζετε τον πραγματικό ιδιοκτήτη, επίσης ενημερώστε το blog και όλα τα απαραίτητα μέτρα θα ληφθούν.
Όλο το περιεχόμενο που παρέχεται σε αυτό το blog προορίζεται για μη-κερδοσκοπικούς, μη εμπορικούς σκοπούς και μόνο για ψυχαγωγία και ενημερωτικούς λόγους. Επαγγελματικές συμβουλές δεν παρέχονται. Ο ιδιοκτήτης αυτού του blog δεν φέρει καμία ευθύνη ως προς την ακρίβεια ή την πληρότητα οποιασδήποτε πληροφορίας βρίσκεται σε αυτό ή σε οποιοδήποτε άλλο site μπορεί να βρεθεί ακολουθώντας οποιαδήποτε σύνδεσμο σε αυτό blog. Ο ιδιοκτήτης δεν θα ευθύνεται για τυχόν λάθη ή παραλείψεις σε αυτές τις πληροφορίες ούτε για τη διαθεσιμότητα αυτών των πληροφοριών, ούτε για τυχόν ζημιές από τη χρήση αυτών των πληροφοριών.
Images, music or videos featured on this blog belong to their respective owners, unless otherwise stated.Material owned by this blog may be used, provided that (1) appropriate credit is given to this blog, by specifically stating "rounduptheusualsuspects.blogspot.com" as the source and (2) it is only used for noncommercial and non-profit use or purpose.If you see your material featured and you want it removed, let the blog know by email to "rounduptheusualsuspectsblog@gmail.com" and it will be taken down right away. If you see material that you think it is not properly credited and you know the real owner, email the blog as well and all necessary action will be taken.
All content provided on this blog is for non-profit, noncommercial purposes and only for entertainment and informational purposes. Professional advice is not provided. The owner of this blog makes no representations as to the accuracy or completeness of any information on this site or found by following any link on this site. The owner will not be liable for any errors or omissions in this information nor for the availability of this information nor for any damages from the use of this information.
O ναός της πραλίνας βρίσκεται στις Βρυξέλλες και ανήκει στον chocolate artist Patrick Roger o οποίος είναι διάσημος για τους επιδέξιους συνδιασμούς υφής και γεύσης.
Την εποχή των parties της ομάδας PURE, παλιών φίλων που οργάνωναν με μεγάλη επιτυχία brit pop και manchester βραδιές στο Avant Garde στη Συγγρού, είχα γνωρίσει τον Γιώργο/ George Dimopoulos/ Poirot και τον Θοδωρή/ Teddy Sourvinos, μέλη τότε του αγγλόφωνου indie-pop συγκροτήματος Pillow. 
Μπορεί το Πάσχα ακόμη να αργεί, αλλά το 7χρονο βαφτιστήρι μας άρχισε ήδη
το ψήσιμο: παριστάνοντας το αδιάφορο, αναφέρει σε όλες τις επαφές μας τις σούπερ-ντούπερ παιχνιδομηχανές Nintendo ή Xbox που έχουν βγει και είναι πιο εξελιγμένες από αυτές που ήδη έχει! 
Αν δεν ήξερες κόλπα με το γιο-γιο
στα μέσα της δεκαετίας του 80, απλά δεν ήσουν trendy! Μια νεανική τρέλα
της εποχής, για αγόρια και κορίτσια. Με το που χτυπούσε κουδούνι στο
σχολείο, όλοι έτρεχαν να πάρουν θέση, επιδεικνύοντας το τελευταίο κόλπο,
το "ανάποδο" ή την "κούνια" για να κερδίσουν το θαυμασμό
των συμμαθητών τους. Ακόμη και στο δρόμο, προς ή από το σχολείο,
παιδάκια βάδιζαν χωρίς να κοιτούν που πηγαίνουν, αφού εξαντλούσαν την
προσοχή τους στο παιχνίδι που τους είχε κυριολεκτικά ξεμυαλίσει!
