Movie of the Week: "The Way", 2010

   In this movie Martin Sheen plays the role of a father whose estranged son dies in an accident in Europe, while walking the "El camino de Santiago", a traditional pilgrimage route of around 800 klm, from France to Spain, through the Pyrenees, so he decides to complete the journey himself, in the memory of his lost son.

   Well, we have to admit that at first we hesitated to watch this movie, as the story seemed kind of boring, but in the end we agreed that we had watched a powerful film and amazing story, without really being able to figure out which element made it so compelling: 

   Was it because of the the father`s decision to complete the son`s ambitious journey, which helps him to learn more about his son and himself? 

   Was it because of the magnifiscent scenery depicted through this touching road movie? 

   Was it because of the characters of the rest of the pilgrims who walk along the same route, coming from different backgrounds and being motivated by their own issues? 

   Or, finally, was it because of the fact that learning about this tradition of pilgrims, walking this route across France and Spain for more than 1.000 years, aroused our imagination?

   Whatever the reason, we kept in mind the key meaning of the film: In the beginnig, while arguing with his father, the son challenges him to take the trip with him, to take a chance, to really live and when the father states that he is happy with the life he has chosen, the son replies:

 "You don’t choose a life, you live one..."

                                                                        

   Σε αυτή την ταινία ο Martin Sheen παίζει το ρόλο ενός πατέρα, του οποίου ο αποξενωμένος γιος πεθαίνει σε ατύχημα στην Ευρώπη, κατά την πορεία του στο "El camino de Santiago", μιας παραδοσιακής διαδρομής προσκυνητών περίπου 800 χλμ από τη Γαλλία στην Ισπανία, μέσω των Πυρηναίων, οπότε αποφασίζει να ολοκληρώσει το ταξίδι ο ίδιος, στην μνήμη του χαμένου του γιου.

   Πρέπει να παραδεχτούμε ότι αρχικά διστάζαμε να δούμε την ταινία, καθώς η ιστορία ακουγόταν λίγο πληκτική, αλλά στο τέλος συμφωνήσαμε ότι είχαμε δει ένα δυνατό φιλμ και μια υπέροχη ιστορία, χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε ποιο στοιχείο την έκανε τόσο καθηλωτική:

   Ήταν εξαιτίας της απόφασης του πατέρα να ολοκληρώσει το φιλόδοξο ταξίδι του γιου, που τον βοηθά να μάθει περισσότερα γι`αυτόν και για τον ίδιο;

   Ήταν εξαιτίας του καταπληκτικού τοπίου, που απεικονίζεται σε αυτό το συγκινητικό road movie;

   Ήταν εξαιτίας των χαρακτήρων των υπόλοιπων προσκυνητών που περπατούν την ίδια διαδρομή προερχόμενοι από διαφορετικά περιβάλλοντα και προσωπικά κίνητρα;

  Ή, τέλος, ήταν εξαιτίας του γεγονότος ότι η πληροφόρησή μας για την παράδοση αυτή των προσκυνητών, που περπατούν αυτή τη διαδρομή κατά μήκος της Γαλλία και της Ισπανίας για πάνω από 1.000 χρόνια, εξιτάρησε τη φαντασία μας;

   Όποια και να ήταν η αιτία, κρατήσαμε το κεντρικό νόημα της ταινίας: στη αρχή της, ενώ διαφωνεί με τον πατέρα του, ο γιος τον προκαλεί να κάνει αυτό το ταξίδι μαζί του, να ρισκάρει, να ζήσει πραγματικά και όταν ο πατέρας δηλώνει ευχαριστημένος με τη ζωή που διάλεξε, ο γιος του απαντά:

"Δεν διαλέγεις τη ζωή, την ζεις..."

(photo taken via plmartinwrite.blogspot.com)