"Blood Rain": A Short Story As Dark As A Nick Cave Song...

Written by GUS

•    *blood rain (meteorology) : rain of a reddish colour caused by dust particles containing iron oxide that were picked up by the raindrops during descent. Before the 17th century it was generally believed that the rain was actually blood and it was considered a bad omen...

(...he hears her phone ring three times...)

   "Hi, this is Annette. I`m not home right now, so you`ll have to leave a message after the beep...(beep sound)..."

(he hangs up again...)

   In the back, Nick Cave is heard singing "Slowly goes the night" in his deep, dark, haunting voice:

 

"Darling, that morning you chose to go,
I awoke in my boots and clothes.
You `d taken my car, stolen my cash,
even my five hundred dollar suit was slashed.
And I just laid there watching the sun fall down from the sky,
not wanting to open the letter, but opening it anyway, and seeing those two words. . .
"Lover (lover), goodbye"...."

(...he hears her phone ring three times...)

   "Hi, this is Annette. I`m not home right now, so you`ll have to leave a message after the beep...(beep sound)..."

(he hangs up again...)

"...So slowly goes the night
Next to me lies your body planned like the map of some forbidden land
I trace the ghosts of your bones with my trembling hand,
Dark is my night but darker is my day, yeah
I must've been blind, out of my mind,
I never never saw the warning signs
How goes it?
It goes lonely, it goes slowly..."

   We didn`t deserve this ending... I would give anything to bring you back. 
   Annette, please answer the phone...

(...he hears her phone ring three times...)

   "Hi, this is Annette. I`m not home right now, so you`ll have to leave a message after the beep...(beep sound)..."

(he hangs up again...)

"...So slowly goes the night, ten lonely days, ten lonely nights,
I watch the moon get flayed each night, until the moon becomes the skinning knife
The skins of my sins I send out to cover and comfort you
I know of a Heaven but honey I know of a Hell yeah
I hang my head, I toss in my bed, 
I never never forget the words you said 
"One evening, I'm leaving"
And I laughed and checked her breathing and said 
"Darling, go slowly through the night"..."

 

   I didn`t mean to hurt you, my love, I just couldn`t let you leave. I know they say that if you love somebody, set them free and if they come back, they`re yours but that`s just a cheesy cliché. We belong to each other, and so it was always meant to be. Why don`t you answer your phone?

"...Oh baby, I feel the heal of time,
I wake to find you sitting out there, cutting tangles out of your hair
Singing a song that's all wrong, hey, but that's alright, I don't care
Oh darling forgive me for all the misery

 I embrace an empty space and your laughing song it fades
Where goes it? It goes some place, it goes somewhere where it's lonely and black as the night,
Come on home, darling and put things right
I hang my head and cry cry cry, darling, all night I try
To cease on a reason for this mad mad season..."

   The room felt hot and humid. The overwhelming odour of the ten-day-decay, dense, vile but at the same time almost shockingly sweet, seemed to coat the skin and settle into his  clothes. Outside, it was raining hard but he felt nauseated so he opened the window to breath some fresh air. Raindrops fell inside, staining the carpet. They were red like mud or maybe blood. He looked outside the window. "It`s like blood rain" he thought and called her again.

(...he hears her phone ring three times...)

   "Hi, this is Annette. I`m not home right now, so you`ll have to leave a message after the beep...(beep sound)..."

(he hangs up again...)

"...The nights, they are so long now,
I can't remember it being light
Call it sleep, call it death, call it what you like,
But only sleep, only sleep brings you back to life yeah
I hang my head, I toss and I sweat, I never never can forget,
How goes it? I'm going, but slowly slowly going
And we both know that it's gonna be alright,
But it ain't you who has to cry cry cry
Ten lonely days, ten lonely nights
Since you left my side side side..."

   Police sirens and loud voices could be heard from outside the window. He realised that they were coming for him and reached for his phone. He would call her one last time, this time just to hear her voice...

• *κόκκινη βροχή (σαν αίμα) (μετεωρολογία):  

   βροχή με κοκκινωπό χρώμα που προκαλείται από σωματίδια σκόνης που περιέχουν οξείδιο του σιδήρου και εγκλωβίστηκαν από τις σταγόνες της βροχής κατά την κάθοδό τους. Πριν από τον 17ο αιώνα ήταν γενική η αντίληψη ότι η βροχή ήταν στην πραγματικότητα  αίμα και θεωρούνταν κακός οιωνός ...

(... ακούει το τηλέφωνο της να χτυπά τρεις φορές ...)

    "Γεια, είμαι η Αννίτα. Δεν είμαι σπίτι τώρα, μπορείτε να αφήσετε ένα μήνυμα μετά τον ήχο... (ακούγεται o ήχος)..."

(το κλείνει και πάλι ...)

    Στο πίσω μέρος, ο Nick Cave ακούγεται να τραγουδά το "Slowly goes the night" με  τη βαθιά, σκοτεινή φωνή του που σε στοιχειώνει:

"Αγάπη μου, εκείνο το πρωί που διάλεξες να φύγεις,
Ξύπνησα με τις μπότες και τα ρούχα μου.
Είχες πάρει το αυτοκίνητό μου, τα  μετρητά μου,
ακόμη και το κοστούμι μου των πεντακοσίων δολαρίων ήταν σχισμένο,
Και εγώ έμεινα ακριβώς εκεί, να παρακολουθώ τον ήλιο να κατεβαίνει από τον ουρανό,
μη θέλοντας να ανοίξω το γράμμα, αλλά ανοίγοντάς το τελικά και βλέποντας αυτές τις δυο λέξεις. . .
"Αγάπη (αγάπη), Αντίο... "

 (... ακούει το τηλέφωνο της να χτυπά τρεις φορές ...)

    "Γεια, είμαι η Αννίτα. Δεν είμαι σπίτι τώρα, μπορείτε να αφήσετε ένα μήνυμα μετά τον ήχο... (ακούγεται o ήχος)..."

(το κλείνει και πάλι ...)

 "... Πόσο αργά περνά η νύχτα,
Δίπλα μου βρίσκεται το σώμα σου, σχεδιασμένο σαν χάρτης κάποιας απαγορευμένης περιοχής
Εντοπίζω τα φαντάσματα των οστών σου με το τρεμάμενο χέρι μου,
Σκοτεινή είναι η νύχτα μου, αλλά ακόμη πιο σκοτεινή η μέρα μου, ναι,
Θα πρέπει να ήμουν τυφλός, να είχα χάσει το μυαλό μου,
Ποτέ,  ποτέ δεν είδα τα προειδοποιητικά σημάδια,
Πώς περνά;
Περνά μοναχικά, περνά αργά... "
 

    Δεν μας άξιζε αυτό το τέλος... Θα έδινα τα πάντα για να σε φέρω πίσω. 

    Αννίτα, σε παρακαλώ, απάντησε στο τηλέφωνο...

  (... ακούει το τηλέφωνο της να χτυπά τρεις φορές ...)

    "Γεια, είμαι η Αννίτα. Δεν είμαι σπίτι τώρα, μπορείτε να αφήσετε ένα μήνυμα μετά τον ήχο... (ακούγεται ο ήχος)..."

(το κλείνει και πάλι ...)

 "...Πόσο αργά περνά η νύχτα, δέκα μοναχικές μέρες, δέκα μοναχικές νύχτες,
Bλέπω το φεγγάρι να γδέρνεται κάθε βράδυ, μέχρι που το φεγγάρι γίνεται το μαχαίρι
Τους φλοιούς των αμαρτιών μου σου στέλνω για να σε σκεπάσουν και να σε aανακουφίσουν
Ξέρω έναν Παράδεισο, αλλά ξέρω και μια Κόλαση, ναι,
Κρεμώ το κεφάλι μου, στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου,
Δεν ξεχνώ ποτέ τα λόγια που είπες 

"Ένα βράδυ, θα φύγω"
Και εγώ γέλασα και άκουσα την ανάσα της και είπα:
"Αγάπη μου, φύγε αργά μέσα στη νύχτα" ... "

   Δεν ήθελα να σε πληγώσω, αγάπη μου, απλά δεν μπορούσα να σε αφήσω να φύγεις. Ξέρω, λένε ότι αν αγαπάς κάποιον, άστον να φύγει και αν γυρίσει, θά`ναι δικός σου, αλλά αυτό είναι ένα κακόγουστο κλισέ. Εμείς ανήκουμε ο ένας στον άλλο και έτσι ήταν πάντα γραφτό να είναι. Γιατί δεν απαντάς στο τηλέφωνό σου;

"...Μωρό μου, αισθάνομαι την γιατρειά του χρόνου,
Ξυπνάω και σε βρίσκω να κάθεσαι εκεί έξω, κόβοντας τα μπλεγμένα σου μαλλιά,
Τραγουδώντας ένα τραγούδι που είναι τελείως λάθος, αλλά είναι εντάξει, δεν με νοιάζει
Αγάπη μου συγχώρεσέ με για όλη την δυστυχία,
Αγκαλιάζω έναν άδειο χώρο και το γελαστό τραγούδι σου χάνεται,
Πού πηγαίνει; Πηγαίνει κάπου, που είναι μοναχικά και σκοτεινά σαν τη νύχτα,
Γύρνα σπίτι αγάπη μου και βάλε τα πράγματα σε τάξη,
Κρεμώ το κεφάλι μου και κλαίω, κλαίω, κλαίω αγάπη μου, όλη τη νύχτα προσπαθώ
Να σταματήσω σε ένα λόγο για αυτήν την τρελλή τρελλή εποχή..."

   Το δωμάτιο έχει μια αίσθηση ζεστή και υγρή. Η έντονη βρώμα της δεκαήμερης αποσύνθεσης, πυκνή, σιχαμερή, αλλά ταυτόχρονα αναπάντεχα σχεδόν γλυκιά, φαινόταν να καλύπτει το δέρμα και να κατακάθεται στα ρούχα του. Έξω έβρεχε πολύ, αλλά ένιωθε ναυτία, οπότε άνοιξε το παράθυρο για να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα. Σταγόνες βροχής έπεσαν μέσα, λεκιάζοντας το χαλί. Ήταν κόκκινες σαν λάσπη ή ίσως αίμα. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. "Είναι σαν βροχή αίματος", σκέφτηκε και της τηλεφώνησε και πάλι.

(... ακούει το τηλέφωνο της να χτυπά τρεις φορές ...)

   "Γεια, είμαι η Αννίτα. Δεν είμαι σπίτι τώρα, μπορείτε να αφήσετε ένα μήνυμα μετά τον ήχο... (ακούγεται ο ήχος)..."

(το κλείνει και πάλι ...)

 
"... Οι νύχτες, είναι τόσο πολύ μεγάλες πια,
Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε υπήρχε φως,
Πές το ύπνο, πες το θάνατο, πες το όπως σ` αρέσει
Αλλά μόνο ο ύπνος, μόνο ο ύπνος σε φέρνει πίσω στη ζωή, ναι,
Κρεμώ το κεφάλι μου, στριφογυρίζω και ιδρώνω, δεν μπορώ να ξεχάσω
Πώς περνά; Πηγαίνω, αλλά αργά αργά,
Και οι δύο ξέρουμε ότι όλα θα είναι εντάξει
Αλλά δεν είσαι εσύ που πρέπει να κλάψεις, να κλάψεις, να κλάψεις,
Δέκα μοναχικές μέρες, δέκα μοναχικές νύχτες
Από τη στιγμή που έφυγες απ`το πλευρό μου, το πλευρό μου, το πλευρό μου..."
 

   Σειρήνες περιπολικών της αστυνομίας και δυνατές φωνές ακούστηκαν έξω από το παράθυρο. Κατάλαβε ότι έρχονταν γι 'αυτόν και έπιασε το τηλέφωνό του. Θα την καλούσε μια τελευταία φορά, αυτή τη φορά μόνο για να ακούσει τη φωνή της...

(photos taken via tumblr.com)