Lady In Leather

Click images to enlarge - Πατήστε στις εικόνες για μεγέθυνση

BLK DNM Jacket

BALENCIAGA Giant

HELMUT T-shirt

LANVIN Boots

MAX MARA Zante

S MAX Lauto

(photos taken from matches fashion.com)

APIVITA supports “Pastilles for someone else’s pain” campaign for Doctors Without Borders

   Reposted from www.apivita.com

 "...APIVITA actively supports the implementation of the big and dynamic campaign of Doctors without Borders/ Medecins Sans Frontieres (MSF), under the title "Pastilles for someone else’s pain". It is an awareness campaign implemented through the purchase of a red box with six pastilles made of honey and theme, which can be found in all pharmacies throughout Greece, for only 1.60 Euros. Proceeds will directly fund the activities of MSF in Greece and abroad..."

                                                              

  

  Αναδημοσίευση από το  www.apivita.com          

   "...Η ΑPIVITA υποστηρίζει ενεργά και έχει συνδράμει από την πρώτη στιγμή, τις προσπάθειες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα να πραγματοποιήσουν τη μεγάλη και δυναμική εκστρατεία αλληλεγγύης ''Παστίλιες για τον πόνο του άλλου'' Πρόκειται για μια εκστρατεία ευαισθητοποίησης για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αποκλεισμένοι από την πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη συνάνθρωποι μας. Μέσω της αγοράς ενός μικρού κόκκινου κουτιού με παστίλιες από μέλι και θυμάρι από τα φαρμακεία όλης της χώρας, μόνο με 1.60 Euros. Ο καθένας μπορεί παίρνοντας τη δική του παστίλια, να προσφέρει ανακούφιση στον πόνο του άλλου. Τα έσοδα των πωλήσεων θα διατίθενται απευθείας στα προγράμματα των Γιατρών χωρίς σύνορα στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο..."

(photo & info taken from apivita.com)

All in my mind (XI) - 2 Usual Suspects 2012

Written By GUS

   A month away from Christmas and the end of 2012 is the right time to remember this blog`s finest music moments. We`ve selected our best music posts and have compiled most of the music that we`ve written about during 2012 in the 11th collection of this blog`s music column "All in my mind", in two parts entitled "2 Usual Suspects", vol.1 & 2. 

   By clicking on each song`s title, you can read the related post written about each song, watch a video for some of the songs or you can click on  the" music" label and find all our music posts.

   We have to point out that in this blog`s music column a fictional collection is offered, with its cover, fully conceived by us, not for downloading but only for listening (and that`s why it`s entitled "All in my mind"!!!), in the form of a playlist, through the Grooveshark player.

   The speed of transitions from song to song or any "crashes" depend on the speed of your internet connection...

Just click on "play" and enjoy...

                                                                                     

    Καθώς απέχουμε ένα μήνα από τα Χριστούγεννα και το τέλος του 2012 ήρθε η κατάλληλη εποχή για να θυμηθούμε τις καλύτερες μουσικές στιγμές αυτού του blog. Έχουμε επιλέξει τις καλύτερες μουσικές αναρτήσεις και έχουμε συγκεντρώσει την περισσότερη μουσική για την οποία γράψαμε κατά τη διάρκεια του 2012 στην 11η συλλογή της μουσικής στήλης του blog που λέγεται "All in my mind", σε 2 μέρη με τον τίτλο "2 Usual Suspects", μέρος 1ο & 2ο.

   Κάνοντας κλικ πάνω στον τίτλο του κάθε τραγουδιού, μπορείτε να διαβάσετε την αντίστοιχη ανάρτηση για κάθε ένα από αυτά, να παρακολουθήσετε ένα βίντεο για κάποια τραγούδια ή μπορείτε να κάνετε κλικ στην κατηγορία "μουσική" και να βρείτε συγκεντρωμένες όλες τις μουσικές αναρτήσεις μας.

   Θυμίζουμε ότι: σε αυτή τη στήλη προτείνεται μια πλήρης κατά φαντασίαν συλλογή, με το εξώφυλλό της, εξ ολοκλήρου έμπνευσής μας, χωρίς όμως να προσφέρεται για downloading, αλλά μόνο για ακρόαση (γι` αυτό εξάλλου και η στήλη ονομάζεται "All in my mind"!!!), με τη μορφή μιας playlist, μέσω του player του Grooveshark.

  Η ταχύτητα εναλλαγής των τραγουδιών ή τυχόν "κολλήματα" θα εξαρτώνται από την ταχύτητα της σύνδεσής σας."

Εσείς απλά πατήστε το play και απολαύστε. 

Playlist Vol.1

1. "Eisbaer" - Nouvelle Vague
2. "Sunday Morning" - James
3. "I Wanna Be Adored" - The Raveonettes
4. "I Am The Resurrection" - Stone Roses
5. "Every Day Should Be A Holiday" - The Dandy Warhols
6. "Step On" - Happy Mondays
7. "I Heard Wonders" - David Holmes
8. "Ain`t Got No (I Got Life)" - Nina Simeone (Groovefinder remix)
9. "LaLaLa" - Nouvelle Vague ft Julie Delpy
10. "Monte Carlo" - Xaxakes
11. "Divine" - Sebastien Tellier
12. "Pure, Pure, Pure" - Pillow
13. "Postcards From Italy" - Beirut
14. "Friday Night, Saturday Morning" - The Specials
15. "I Don`t Like Mondays" - Boomtown Rats
16. "E-Type" - Corduroy
17. "Bang-Bang" - The Monophonics
18. "Walls Come Tumbling Down" - The Style Council
19. "Lebanon" - Human League

 

Playlist Vol. 2

1. "Don`t Bang The Drum" - The Waterboys
2. "April Skies" - Jesus & Mary Chain
3. "Blow (Um Mau Mau)" - The Monsters
4. "She Gives Me Love" - The Godfathers
5. "Russian Roulette" - The Lords Of The New Church
6. "Whole Wide World" - Wreckless Eric
7. "Blue Moon" - The Last Drive
8. "Jesus Wants Me For A Sunbeam" - The Vaselines
9. "Up The Down Escalator" - The Chameleons
10. "50:50" - Sad Lovers & Giants
11. "Jet Set Junta" - The Monochrome Set
12. "The Guns Of Brixton" -The Clash
13. "Redemption Song" - Johnny Cash & Joe Strummer
14. "The Beat(en) Generation" - The The
15. "Birthday Gal" - The Replacements
16. "I`d Wait A Million Years" - The Grass Roots
17. "Give Me A Little Loving" - Little Henry Lee
18. "Vehicle" - The Ides Of March
19. "Quinta" - The Frantic Five

(pre-edited photo taken via movieposterdb.com)

Hotel Caesar Augustus, Capri, Italy

The spectacular view from Hotel Caesar Augustus, Capri, Italy

(photo taken via thefancy.com)

The Real "Downton Abbey": Highclere Castle

Highclere Castle, an ideal setting for filming "Downton Abbey"

   Fans of period TV shows will immediately recognise it: it`s the place where it all happens for the successful and critically acclaimed British-American period drama television series "Downton Abbey". The iconic castle used as the setting for the show is Highclere Castle, a 19th century historic castle located in the English county of Hampshire, in an estate which belongs to the Carnarvon family for centuries.

   The Victorian architecture of the castle, as well as the magnificent landscape surrounding it, create a spectacular location. The number of rooms contained within its walls is estimated between 200 and 300, with approximately 50 to 80 bedrooms, but only the rooms of the 1st floor are used today.

   As one can imagine, the bill for the upkeep of such a place can reach enormously high amounts: in a 2009 Daily Mail article, Lord Carnarvon, present owner of the castle and 8th Earl of Carnarvon, revealed that the castle itself needed at least £1.8 million spent on it urgently for repairs, in order to deal with damp, mould and erosion problems and that further restoration work could bump the bill up to a staggering £12 million!!!

   It`s true that modern reality can be depressing but the Carnarvons are determined to preserve the status quo, without having to sell the family property: the opening of the house and park to the public, offering it for wedding ceremonies, private tours and corporate events, as well as other activities, like crossbow archery, treasure hunts, laser shooting, driving or go-karting and of course the negotiations and the deal for the filming of "Downton Abbey" can safeguard the future of their heritage, for the time being, and keep the red-and-blue flag waving valiantly and proudly from the tower over the castle....

                                                                              

   Οι φίλοι των τηλεοπτικών σειρών εποχής θα το αναγνωρίσουν αμέσως: είναι το μέρος όπου εκτυλίσσονται όλα στην επιτυχημένη και αναγνωρισμένη από τους κριτικούς Βρετανο-Αμερικανική  δραματική τηλεοπτική σειρά εποχής, το "Downton Abbey". Το εμβληματικό κάστρο που χρησιμοποιείται ως σκηνικό για την σειρά είναι το Highclere Castle, ένα ιστορικό κάστρο του 19ου αιώνα στην αγγλική επαρχία του Hampshire, σε μια έκταση που ανήκει για αιώνες στην οικογένεια των Carnarvon.

   Η Βικτωριανή αρχιτεκτονική του κάστρου όπως επίσης και το εξαιρετικό τοπίο που το περιβάλλει δημιουργούν μια θεαματική τοποθεσία. Ο αριθμός των δωματίων μέσα στους τοίχους του κυμαίνεται από 200 έως 300, με περίπου 50 έως 80 υπνοδωμάτια, αλλά μόνο τα δωμάτια του 1ου ορόφου χρησιμοποιούνται σήμερα.

   Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, ο λογαριασμός για την συντήρηση ενός τέτοιου οικήματος μπορεί να φτάσει σε δυσθεώρητα ποσά: σε ένα άρθρο της Daily Mail το 2009 ο Λόρδος Carnarvon, σημερινός ιδιοκτήτης του κάστρου και 8ος Κόμης του Carnarvon, αποκάλυψε ότι για επισκευές στο κάστρο μόνο απαιτούνταν τουλάχιστον £ 1,8 εκατ. λίρες άμεσα, ώστε να αντιμετωπιστούν υγρασία, μούχλα και διάβρωση και ότι περαιτέρω αποκατάσταση θα μπορούσε να εκτινάξει τον λογαριασμό στο ιλιγγιώδες ποσό των £ 12 εκατ. λιρών!!!

   Είναι αλήθεια ότι η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να γίνει καταθλιπτική, όμως οι Carnarvons είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν την τάξη των πραγμάτων, χωρίς να αναγκαστούν να πουλήσουν την οικογενειακή περιουσία: με το άνοιγμα του κάστρου και του πάρκου για το κοινό, προσφέροντάς το για γαμήλιες τελετές, ιδιωτικές περιηγήσεις, επιχειρηματικές εκδηλώσεις, αλλά και άλλες δραστηριότητες, όπως η τοξοβολία, τα κυνήγια θησαυρών, η σκοποβολή με λέϊζερ, η οδήγηση go-kart και φυσικά με τη διαπραγμάτευση και τη συμφωνία για τα γυρίσματα του "Downton Abbey" μπορούν να διασφαλίσουν, για την ώρα, το μέλλον της κληρονομιάς τους και να επιτρέψουν στην μπλε-κόκκινη σημαία να κυματίζει με γενναιότητα και περηφάνια στον πύργο του κάστρου...

Library

Library

Saloon Room

Music Room

Saloon Room

(info taken from dailymail.co.uk & architecturaldigest.com, photos via nookstowersandturrets.blogspot.com, literaryinklings.com & idealbridemagazine.co.uk)

The Wooden Vespa: Artwork by Carlos Alberto

The Wooden Vespa: A True Masterpiece

   Riding a Vespa has always been considered as a stylish way to cruise around the city but this particular model is a piece of art which just takes  the "style issue" to another level: 

   The wooden Vespa, hand-crafted by the Portuguese carpenter Carlos Alberto and named "Vespa Daniela" after his daughter`s name, is simply a masterpiece and for anyone wondering if it really works, the answer is that it is fully functional.
   My only thought is that there`s no way that wooden seat can be comfortable and ...rider-friendly but beauty requires sacrifice!

                                                                             

  Η Vespa πάντοτε θεωρούνταν ως ένας στυλάτος τρόπος για να κάνει κάποιος βόλτες στην πόλη, αλλά αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο είναι ένα έργο τέχνης που ανεβάζει  το "θέμα του στυλ" σε άλλο επίπεδο:

   Η ξύλινη βέσπα, μια χειροποίητη δημιουργία του Πορτογάλου ξυλουργού Carlos Alberto, στην οποία έδωσε το όνομα της κόρης του βαπτίζοντάς την "Vespa Daniela", είναι απλά ένας αριστούργημα και για όποιον αναρωτιέται αν πραγματικά δουλεύει, η απάντηση είναι πως είναι πλήρως λειτουργική.

   Η μόνη μου αμφιβολία είναι ότι αποκλείεται αυτή η ξύλινη σέλα να είναι άνετη και ...φιλική προς τον αναβάτη, όμως, όπως είναι γνωστό, η ομορφιά απαιτεί θυσίες!

A Work Of Art

It just doesn`t get any more stylish than this...

Still wondering if it works? Here`s Carlos Alberto riding it, to prove it`s fully functional

(photos taken from carpintariacarlosalberto.com)

If you liked this post, you might also like the following suggestions:

                                                           

Αν σας άρεσε αυτή η ανάρτηση, μάλλον θα σας αρέσουν και οι παρακάτω προτάσεις:

 

Derringer Vintage Motorcycles 

 

The King Of Cool: A VW "Camper" Van Side Car

 

Classic Scooter Elegance

Rocking Sheep by Povl Kjer

The Rocking Sheep

   The Rocking Sheep is a hilarious modern variation of the traditional rocking horse, designed since 2007 by Danish designer Povl Kjer, who created his first one for his niece, as reminder of her parents’ rural background. It is made in varnished pine wood upholstered with foam and covered in real sheep skin.

   The Rocking Sheep comes in white, black, brown, grey and pink and has the following measurements: W: 25 cm, L: 83 cm, H: 60 cm, seat height approximately 40 cm and it is also designed in a a miniature version,  in a scale of 1:2.

   I bet many of you wish they could be kids again, so they could enjoy such a  fantastic toy (or that the designer would make them in adult size...)

                                                                         

Miniature Rocking Sheep

   Το Κουνιστό Πρόβατο είναι μια ξεκαρδιστική μοντέρνα παραλλαγή του παραδοσιακού κουνιστού αλόγου, σχεδιασμένο από το 2007 από τον Δανό designer Povl Kjer, ο οποίος έφτιαξε το πρώτο του για την ανιψιά του, ως ενθύμιο της αγροτικής καταγωγής των γονιών της. Είναι κατασκευασμένο από λουστραρισμένο ξύλο πεύκου, με αφρώδες υλικό επενδεδυμένο με πραγματικό μαλλί προβάτου.

   Παράγεται σε λευκό, μαύρο, καφέ, γρι, και ροζ, με τις ακόλουθες διαστάσεις: πλάτος 23 εκ, μήκος 83 εκ., ύψος 60 εκ. με ύψος θέσης περίπου 40 εκ. και  επίσης σχεδιάζεται ως μινιατούρα σε κλίμακα 1 προς 2.

   Βάζω στοίχημα ότι πολλοί από εσάς θα εύχεστε να μπορούσατε να ξαναγίνετε παιδιά, για να απολαύσετε ένα τόσο φανταστικό παιχνίδι (ή ο σχεδιαστής να τα έβγαζε και σε μέγεθος ενηλίκου...)

(photo via craftscollection.dk)

Chicano Soul: "Give Me A Little Loving" - Little Henry Lee

Written by GUS

Click play to listen to 
"Give Me A Little Loving" 
by Little Henry Lee

Πατήστε το play για να ακούσετε το 

"Give Me A Little Loving" 

του Little Henry Lee

   During the Civil Rights movements of the 60's and 70's, young Mexican-Americans were constantly in search of their own identity. They were not Mexican enough in the eyes of older Mexicans, nor were they American enough for mainstream white America. As a result, the Chicano Movement was born, a new consciousness and pride in Chicano culture referred to as La Onda Chicana (The Chicano Wave) or Chicano Soul, a movement simultaneously “going back to its roots” and moving forward into modernity. 

   The music of this time reflects the bicultural environment that was influencing young Chicanos, in a broad genre encompassing a variety of styles, mixing R&B and rock `n roll influences with elements of traditional Mexican music, soul and funk, incorporating brass instruments like the saxophone and trumpet, Farfisa or Hammond B3 organ and blending Mexican vocal stylings sung in English.

   The music style was expressed in various forms, like "Chicano Rock" of California (with the pioneer Mexican-American star Ritchie Valens), "Tejano" popular music, rooted in South Texas, or the "West Side Sound" of the San Antonio R&B Mexican-American scene, which dominated the mid ‘60s, with bands filling the local night clubs and touring Mexican American communities throughout the U.S.

   Key-Loc Records was the local San Antonio-based record label which produced tons of Chicano Soul 45s, mainly in the `60s, and one of its bright stars was Little Henry Lee, singing an uptempo Chicano rock`n`roll/soul dynamite in an unforgettable and unique way, a true gem of the late `60s called "Give me a little loving". 

                                                          

   Κατά τη διάρκεια της εποχής των κινημάτων για τα κοινωνικά δικαιώματα, στις δεκαετίες του `60 και `70, οι νεαροί Μεξικανοί-Αμερικανοί βρισκόντουσαν διαρκώς σε αναζήτηση της ταυτότητάς τους. Δεν έδειχναν αρκετά Μεξικανοί στα μάτια των ηλικιωμένων Μεξικανών, ούτε όμως αρκετά Αμερικανοί για την συμβατική λευκή Αμερική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση του Κινήματος των Chicano, μια νέα συνείδηση και περηφάνια της Λατινοαμερικάνικης κουλτούρας που αναφέρεται ως La Onda Chicana (Το Κύμα των Chicano) ή Chicano Soul (η ψυχή των Chicano), ένα κίνημα που ταυτόχρονα πήγαινε πίσω στις ρίζες, αλλά και εμπρός, στον εκσυγχρονισμό. 

   Η μουσική αυτής της εποχής αντικατοπτρίζει το διπολιτισμικό περιβάλλον που επηρέαζε τους νέους Chicanos, σε ένα ευρύ είδος, που περιλαμβάνει μια ποικιλία από στυλ, αναμειγνύοντας R&B και rock `n roll επιρροές με soul, funk και στοιχεία παραδοσιακής Μεξικανικής μουσικής, ενσωματώνοντας πνευστά όργανα, όπως το σαξόφωνο και η τρομπέτα, και Farfisa ή το Hammond B3 organ, σε συνδυασμό με Μεξικανικά φωνητικά τραγουδισμένα στα Αγγλικά.

   Το μουσικό αυτό είδος εκφράστηκε με διάφορες φόρμες, όπως το "Chicano Rock" της California (με τον πρωτοπόρο Μεξικανό-Αμερικανό σταρ Ritchie Valens), η δημοφιλής μουσική "Tejano", με ρίζες στο νότιο Texas και ο ήχος "West Side Sound" της R&B Μεξικανικής-Αμερικανικής σκηνής του San Antonio, που κυριάρχησε στα μέσα της δεκαετίας του `60, με μπάντες που γέμιζαν τα τοπικά night clubs και περιόδευαν στις Μεξικανικές-Αμερικανικές κοινότητες σε o ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες.

    Η Key-Loc Records ήταν η τοπική δισκογραφική εταιρεία, με έδρα το San Antonio, που παρήγαγε τόνους από 45άρια της Chicano Soul, κυρίως στην δεκαετία του `60, και ένα από τα πιο λαμπρά αστέρια της ήταν ο Little Henry Lee, που τραγούδησε ένα ξεσηκωτικό rock`n`roll/soul δυναμίτη με έναν αξέχαστο και ανεπανάληπτο τρόπο, ένα πραγματικό διαμάντι στα τέλη της δεκαετίας του `60 με τίτλο "Give me a little loving".




(info taken from americansabor.org & soul-sides.com, photos taken from myspace.com & amazon.com)

James Dean & Markie

James Dean & Markie ( © Dennis Stock/Magnum Photos)

   The world knew him as James Dean, actor and rebel. Marcus Winslow Jr. just knew him as Jimmy...

   In 1940, 9-year-old James Dean was sent by his father to Indiana to live with his uncle and aunt on their farm in Faimount, after his mother had died. The Winslows would become his close family and cousin Markus Winslow Jr, born in 1943, was the closest to a younger brother for Jimmy. The legendary James Dean was aised as a regular teenager, helping out in the farm, playing basketball in high school, even working a seasonal job for awhile at a tomato canning factory.

   "Jimmy left for California to live with his dad a few weeks after graduating from high school," Marcus recalls and we all know what followed....

 The last time his famous cousin came home to visit was in February 1955 along with Life Magazine photographer, Dennis Stock, who had accompanied James Dean on his trip back home.

 On September 30, 1955 James Dean was killed in a car accident while driving his Porsche in California. He was 24 years old.

   Cousin "Markie" still remains the guardian of the Dean legacy in Indiana.

James Dean and Markie play with a model car ( © Dennis Stock/Magnum Photos)

Dean with Markie, reading (© Dennis Stock/Magnum Photos)

   Ο κόσμος τον γνώρισε ως Jαmes Dean, ηθοποιό και επαναστάτη. Ο Marcus Winslow Jr. τον ήξερε απλώς ως Jimmy...

   To 1940, o πατέρας του 9χρονου τότε James Dean τον έστειλε στην Indiana για να ζήσει με τους θείους του στη φάρμα τους στο Faimount, μετά το θάνατο της μητέρας του. Οι Winslow θα γίνονταν η στενή του οικογένεια και ο ξάδερφος Markus Winslow Jr, που γεννήθηκε το 1943, θα μεγάλωνε σαν να ήταν ο μικρότερος αδερφός του Jimmy. Ο θρυλικός James Dean ανατράφηκε ως φυσιολογικός έφηβος, βοηθώντας στην φάρμα, παίζοντας μπάσκετ στο γυμνάσιο, δουλεύοντας ακόμη και ως εποχιακή απασχόληση σε εργοστάσιο τυποποίησης ντομάτας.

   "Ο Jimmy έφυγε για την California για να ζήσει με τον πατέρα του λίγες εβδομάδες μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο", θυμάται ο Marcus και όλοι γνωρίζουμε τι επακολούθησε...

   Η τελευταία φορά που ο διάσημος ξάδερφος του επέστρεψε ήταν όταν τους επισκέφτηκε τον Φεβρουάριο του 1955 μαζί με τον φωτογράφο του περιοδικού Life, τον Dennis Stock, ο οποίος τον συνόδευε στο ταξίδι της επιστροφής πίσω στη "πατρίδα".

   Το Σεπτέμβριο του 1955 ο James Dean σκοτώθηκε σε τροχαίο, ενώ οδηγούσε την Porsche του στην California. Ήταν 24 ετών.

   Ο ξάδερφος "Markie" ακόμη παραμένει φύλακας της κληρονομιάς του James Dean στην Indiana.

(info taken from lifestyles2000.net, photos taken from magnumphotos.com, © Dennis Stock/Magnum Photos)

Rock `N `Roll Tales (IX): Underground

Written by GUS

    Στο derlandstreicher.wordpress.com, όπου ο στοχαστικός λόγος είναι μια καθημερινή πρακτική, ο καλός φίλος Landstreicher είχε την ιδέα να δώσει το βήμα ώστε να φιλοξενηθούν απόψεις γύρω από το underground κίνημα. 

Τί θεωρείται underground;

"The 400 Blows" by Francois Truffaut

    Κατά τη δική του άποψη:

   "...Underground είναι ό,τι διαχρονικά αμφισβητεί εμμέσως ή αμέσως, συνειδητά ή (και) μη συνειδητά, ατομικά ή ομαδικά τις παγιωμένες δομές, τα κάθε λογής καθεστώτα, την εξουσία, το mainstream, τα κυρίαρχα ρεύματα, τον πουριτανισμό/συντηρητισμό και (συχνά) το ρασιοναλισμό. Είναι ένας αθέατος ζωντανός οργανισμός που ξεπετάγεται και δρα με όχημα τη μουσική, τις τέχνες, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, εμφιλοχωρεί μέσα στην κοινωνία και στη ζωή, με το σπέρμα της ανατροπής στον πυρήνα του. Το Underground κινείται και λειτουργεί υπόγεια, στο περιθώριο, με φορείς και μύστες πολλές φορές ετερόκλητους, με χαλαρούς, αλλά άρρηκτους δεσμούς  μεταξύ τους, οι οποίοι ”αναγνωρίζονται” και μεταλαμπαδεύουν το μήνυμα της αμφισβήτησης και της περιπλάνησης..."

   Με αφορμή τα παραπάνω φιλοξένησε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα, με στόχο "...να καταγραφεί...το πώς περνάς από το πουθενά στο underground, η επιλογή, τα κίνητρα, τα πρώτα βήματα...", με τις προσωπικές μαρτυρίες του Χρήστου (Chris B.I), ιδρυτικού μέλους των Last Drive, του Nofunkydrummer, μέλους του συγκροτήματος Frantic Five, αλλά και του ίδιου, αποσπάσματα από τις οποίες αναδημοσιεύονται παρακάτω:

PART 1: Chris B.I (The Last Drive)

"Τhis city’s so mean that the dogs don’t bark, but there’s a Rock’n'Roll scene livin’ in the dark…..”

  "...Κάπως έτσι αισθανόμασταν…Μία παρέα που ξεκίνησε από τις πρώτες τάξεις του Λυκείου κάπου εκεί στους Αμπελόκηπους και που στη πορεία ενσωμάτωσε και άλλους, από άλλες περιοχές της Αθήνας που έμειναν φίλοι για μιά ζωή… Ήταν τα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση ,τότε που η Ελλάδα άλλαζε και μαζί με τη χώρα άλλαζε το σκηνικό για όλους εκείνους που μέχρι τότε δεν είχαν εκπροσώπηση... 

   ...Ήταν η εποχή που πέρα από τις βασικές “ροκ βάσεις”, αρχίσαμε όλοι μας να ειδικευόμαστε σ’ αυτό που εγώ ονομάζω ROCK’N'ROLL για να το ξεχωρίζω απ’ το απλό ροκ...Και ο βασικός χώρος που γεννήθηκε αυτή η διαφορετική αντίληψη στην παρέα μας ήταν η λεγόμενη ”Παραλία Αμπελοκήπων”. Η Παραλία ήταν το κομμάτι της Λ. Αλεξάνδρας που βρίσκεται στη διασταύρωση με την Λ.Κηφισίας. Εκείνη την εποχή ήταν γεμάτη καφενεία, σουβλατζίδικα κι εστιατόρια στα οποία μαζεύονταν όλες οι φυσιογνωμίες της εποχής που είχαν πράγματι κάτι διαφορετικό να σου προσφέρουν με τη παρέα τους. Αυτοί μπορεί να ήταν περιθωριακοί, “καμμένοι” , διανοούμενοι, τυχοδιώκτες, gamblers,χρήστες ναρκωτικών ουσιών, αναρχικοί και αριστεριστές, τζαζ μουσικοί, ροκενρόλλερς και μαθητές του γυμνασίου και του λυκείου σε ολοήμερες κοπάνες… Όπως είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ήταν ένα χωνευτήρι επιρροών και τάσεων και για μας ήταν κάποιου είδους κολυμβήθρα του Σιλωάμ που μέσα απ’ αυτήν αναδυθήκαμε με όλα αυτά τα στοιχεία που θα χαρακτήριζαν τη μετέπειτα πορεία μας σαν συγκρότημα (λογοτεχνία, φίλμς, μουσική, στάση ζωής γενικότερα…)....

   ...Μιλάω για εκείνη τη στιγμή λίγο πριν η διαμαντένια ακίδα της βελόνας ακουμπήσει το μαύρο πλαστικό…Ο δίσκος περιστρεφεται και το αυλάκι είναι σαν μία σκοτεινή λεωφόρος που περιμένει το άγγιγμα της βελόνας για να ανάψουν τα φώτα, να ξεχυθεί η ζωή στο πεζοδρόμιο και να ξεδιπλωθούν οι ιστορίες.... 

   ...Μέχρι να τελειώσει η διάρκεια του κομματιού, μέχρι ο τραγουδιστής να αφηγηθεί την ιστορία, εσύ πλέον έχεις γίνει μέρος της. Περπατάς και αναπνέεις μέσα στο τραγούδι, αλλά τελικά πάντα εκεί βρισκόσουν…πότε σαν teenage werewolf και πότε σαν goo goo muck, άλλες φορές they were pushin’ too hard on you και τότε είχες psychotic reactions, άλλες βρισκόσουν up in her room ή πάλι σε ένα train that kept a-rollin’ και τις πιο πολλές φορές you couldn’t get no satisfaction.
Η ζωή σου τώρα τρέχει με 45 στροφές το λεπτό…." 

 Ολόκληρες οι αναρτήσεις εδώ (Πέρασμα στο underground, part 1: “Αναζητώντας την επικράτειά μας”) και εδώ (“…να ξεχυθεί η ζωή στο πεζοδρόμιο…”)
 

PART 2: Nofunkydrummer (The Frantic V)

 "...Όλα αρχίσαν κάπου στο θολό πια παρελθόν του καλοκαιριού του 1987 ή μήπως ήταν λίγο πιο μετά ή λίγο πιο νωρίς; μικρή σημασία έχει...

   ...Το Σεπτέμβρη η αδερφή μου έφυγε για να σπουδάσει Σαλόνικα μπιτς και γω πήγα την πρώτη μου επίσκεψη κάπου στο Νοέμβρη στην παγερή πόλη με μαζεμένα χαρτζηλίκια εβδομάδων για δίσκους και καμια έξοδο βραδινή σε σχολεία του ροκ της εν λόγω πόλης, βλέπε Λούκυ Λουκ, Μπερλίν κλπ. Είχα γυρίσει με ωραία πράγματα τότε, sonics, creeps, cramps, ό,τι χρειάζεται δηλαδή το εφηβικό μυαλό για να καταστραφεί στο έπακρον. Αλλά όπως έχει πει νομίζω και ο Μπουκόφσκι, άμα βρεις κατι να το αγαπάς, άστο να σε σκοτώσει (κάποιος βαθμός υπερβολής υπάρχει δε λέω, κανείς δε σκοτώθηκε όντας γκαραζιέρης, αλλά σίγουρα δεινοπάθησε κοινωνικά). Και ευτυχώς το ίδιο μικρόβιο μοιραζόμουν με λίγους καλούς φίλους -που είναι ακόμα κολλητοί μου, κουμπάροι αδέρφια κλπ- και έτσι δεν ήμουν μόνος...

   ...φθινόπωρο του 1991, εγώ πια 3η λυκείου και κάνοντας σοβαρή προσπάθεια να παώ Σαλόνικα ως φοιτητής, αφού έχω ζήσει και εκεί μαγικές βραδιές σε ένα άλλο υπόγειο που λέγονταν Hard Rock cafe (καμιά σχέση με τη γνωστή αλυσίδα), ω του θαύματος λοιπόν σκάει σαν κεραυνός εν αιθρία το νέο: Fuzztones στο ελλάντα για συναυλία στη θεσσαλονίκη!!!! μετά από μια μικρή λογομαχία με τον πατέρα έχασα και δεν μου επετράπη η άνοδος στο βορρά καθημερινή μαζί με τα φιλαράκια μου που θα πηγαίναν στη συναυλία με την αδερφή μου. Δεν ξέρω αν ακόμα το μετανοιώνω, αλλά τώρα πια, πολλά χρόνια αργότερα,  έχω παρει το μερίδιο μου από αυτή τη μπαντα, έχω μοιραστεί και τη σκηνή μαζί τους, αλλά αυτά είναι μεταγενέστερα κεφάλαια...."

   Ολόκληρη η ανάρτηση εδώ (Πέρασμα στο underground part 2: “Rock ‘n’ Roll βοήθειες”)

 

PART 3: Landstreicher (The Odd Mods, The B-sides)

   "...Πρέπει να ήταν Αύγουστος ’88, εκείνο το γαμημένα ωραιότερο καλοκαίρι της ζωής μου, γιατί έτσι είναι στα ηλιόλουστα και ανέμελα sweet 16. Μόλις είχα επιστρέψει στο Βόλο μέσω Ζυρίχης και Αθήνας από εκπαιδευτικές διακοπές στη Βόρεια Γερμανία. Η ομάδα της πόλης στην Α’ Εθνική, οι πρώτες οργανωμένες έξοδοι στο Τετράγωνο, τη Σανιτάριουμ, το Άτριουμ. Ο πατέρας οδηγεί Πεζό, η μητέρα Ρενό και εγώ ποδήλατο μπαρμπάδικο (“γκαζγκάνες” τα λέγαμε) του ’50. Δεν «παίζανε» πολλά τότε εκεί. ... 

   ...Δεν ήμασταν από την αρχή διαφορετικοί, αλλά φαίνεται πώς είχαμε τις προδιαγραφές ως αιώνια παιδιά του underground, της απόλαυσης της παραφοράς, του ακατέργαστου ερωτικού συνειρμού, της χάρης της αδυναμίας. Με συνέπεια ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του δαίμονα. Η νεολαία, τότε, άκουγε, όπως προανέφερα, αηδίες: Italodisco,”καρέκλες”, Πωλίνα, Αλέξια και Χαριτοδιπλωμένο, Samurai, Final Countdown. Ή Dio και Iron Maide...

   ...Επιστρέφοντας λοιπόν στην πόλη, λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο αδελφικός φίλος μου ο Κώστας...μου έδωσε με συνωμοτικό τρόπο, διεστραμμένο, μισότρελο βλέμμα και καβλωμένη κατάνυξη μια κασέτα που είχε αντιγράψει από το δεύτερο πρόγραμμα της κρατικής ραδιοφωνίας. «Ξέχνα όλα τα άλλα», μου είπε. Έκρυβε έναν θησαυρό στα χέρια του, έναν κόσμο που ανοίχτηκε μπροστά μου και με ρούφηξε. Ήταν το point of no return για μένα, η αρχή της γοητείας της αμφισβήτησης. 25 χρόνια μετά, οι 70 δίσκοι έγιναν 5.000, δύο συγκροτήματα και συνεχίζουμε, μια θέση “βετεράνου” στην όποια πιάτσα, μια κουλτούρα μυστική στην οποία ζω και δρω ακόμα, κωδικοί αναγνώρισης, τάλισμαν, ναρκωτικό, ελιξίριο, εξομολογητήριο, εφαρμοσμένη χρονομηχανή, ευλογία και κατάρα - τα δύο τελευταία, οπωσδήποτε...

   ...Η κασέτα- θησαυρός: συνέντευξη των αθηναίων Last Drive μετά από περιοδεία τους στην Ευρώπη, κεραυνοβόλος έρωτας με τη μία. Είχα τον πρώτο δίσκο τους ήδη. Τους ταξινομούσα στα “ανεξάρτητα”. Από το ραδιοθάλαμο της Μεσογείων αυτοί οι ευγενείς αλήτες μου μετέδωσαν τριακόσια χιλιόμετρα μακριά τον ανθεκτικό ιό του underground. Η αγάπη για τους Ντράιβ ήταν το ένα θέμα. Με το “Poison” ξεκολλούσαμε νιπτήρες σε λυκειακά πάρτυς. Εντάξει, κόλλημα λέμε, τουλάχιστον μέχρι τη στροφή τους σε πιο σκληρό, για μένα, ήχο. Μούρες, τους ακούγαμε, θέλαμε να είμαστε σαν αυτούς, heatwave καταστάσεις. Το κύριο ζήτημα ήταν η απάντησή τους στην ερώτηση του δημοσιογράφου, «από πού αντλείτε τις επιρροές σας»…Η λέξη «γκαράζ» που εκστόμισαν, ήχησε μαγικά στο κεφάλι μου. Γκα-ράζ. Τι αστείο είναι αυτό; Γκα-ράζ; Και πώς να το ξεχάσεις; Ό,τι δανείζεται ο έφηβος για να «εξεγερθεί», το χρεώνεται για πάντα...

   ... Άφησα φαβορίτες, άλλαξα τρόπους, ένδυση, ιδεολογία, καταστατικά, έφτιαξα παρέα – συμμορία, βούτηξα στο underground και το παρελθόν. Η δική μου επανάσταση ήταν αυτή. Όλο το χαρτζιλίκι έφευγε σε δίσκους, βιβλία, ταινίες vintage και Pall Mall άφιλτρα (χάσαμε σε υγεία, κερδίσαμε σε αισθαντική φωνή), τα τσιγάρα του γκαραζιέρη που σέβεται τον εαυτό του. 1966 για πάντα...

   ... Τις προάλλες βρήκα τον Χρήστο από τους Last Drive στο La Poderosa, εκεί που ροκάρει τις Πέμπτες. «Μας καταστρέψατε», του πέταξα μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Εδώ καταστρέψαμε τους εαυτούς μας, δεν θα καταστρέφαμε τους άλλους», μου απάντησε. Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να διαβεβαιώσω πλέον τον καθένα ότι το έκαναν με χειρουργική ακρίβεια και με σεβασμό...."

   Ολόκληρη η ανάρτηση εδώ (Πέρασμα στο underground, part 3: “Αιώνια παιδιά της παραφοράς”)

(gif taken from iwdrm.tumblr.com & photos via derlandstreicher.wordpress.com)