"The Passenger": a Friday the 13th Short Story...

Written by GUS

"ΠΕΡΙΟΧΗ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ"

"ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΑΣ 

ΟΣΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ ΩΤΟΣΤΟΠ"

   Heavy rain was so pounding so hard down the Driver's windshield that Friday evening, he could barely see the road ahead. It was just as the weathermen had predicted, a storm from hell in the middle of July: the lightnings made the evening seem as bright as a summer morning and the rain made it even worse but the Driver was determined to enjoy his roadtrip and what's more important, he was determined to reach his hometown by midnight. He wouldn't let anything spoil his big plan, not the storm nor the devil himself could keep him away from driving up to his parents house, tonight of all nights, after 15 years of living abroad. His return was planned as a big surprise and he couldn't wait to see their faces go pale the minute they would open their front door. He thought it through and had decided that it was time for him to make piece with them despite his bitterness for everything that had happened, to live and let die. So now he was excited, not caring about anything else, just listening to Iggy singing "The Passenger" and driving like a madman through the storm.

   He slammed the break as hard as he could and passed a tree by an inch. The cd player stopped and it took him a minute to realise that everything was OK. "What the hell was that?" he thought. A head appeared on his right window and a fist knocked on it three times. "Damn! Who is this?" he wondered as he rolled down the window.

  "Damn it, maaan, I nearly killed you. What do you think you're doing, walking in the middle of the road on a night like this?", he yelled at the man.

  "Sorry, man, but I've been waiting for someone to give me a ride for so long in this rain and noone has stopped, so I got desperate", said the man in a frightened voice.

  "Where are you going?"

  "Anywhere, as long as I leave this place. The nearest town is like in a 20 Km distance, you can drop me off there, so I can spent the night in a motel or something..."

   The Driver was not the man to let anyone hitch-hike in a storm, so he didn't hesitate.

  "Get in."

   The cd player had started playing again. 

  "Thanks, I meant it when I said I was getting desperate...", said the Passenger.

  "Really? Do you realise that I nearly ran you over?"

  "Yeah, it seems that I should consider Friday the 13th my lucky night: I finally got a ride and survived a car accident", the Passenger replied.

  "I can see you are shaking. Take it easy, all is well now." said the Driver,"Where the hell did you come from..." he tried to ask.

  "There, there, that village on your left!", shouted the Passenger pointing to their left, "...that's where I came from".

  "OK man, there's no need to get so upset, I'm not that interested, just making conversation", replied the Driver, looking at his left and thinkin to himself that he wouldn't let anything spoil his mood. By doing so, he failed to see the road signs on his right that warned the drivers not to pick up hitchhikers for obvious reasons, since they were driving through a correctional facility area

  "Sorry, I'm just a bit nervous, I guess.." the Passenger said, sounding really relieved all of a sudden. "Let me try to start a conversation. But first, let me show you a picture of my kids", he went on, while reaching for the blade that he had hidden in his jacket inside pocket...

                                                                                        

    Η βροχή έπεφτε τόσο δυνατά στο παρμπρίζ του Οδηγού εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, που μετά βίας μπορούσε να δει τον δρόμο μπροστά του. Ήταν ακριβώς όπως το είχαν προβλέψει οι μετεωρολόγοι, μια καταιγίδα από την κόλαση στα μέσα του Ιούλη: οι αστραπές φώτιζαν τη νύχτα σαν ένα καλοκαιρινό πρωινό και η βροχή τα έκανε ακόμη χειρότερα, όμως ο Οδηγός ήταν αποφασισμένος να απολαύσει το ταξίδι του και το κυριότερο, ήταν αποφασισμένος να φτάσει στην πόλη του μέχρι τα μεσάνυχτα. Δε θα άφηνε τίποτε να χαλάσει το μεγάλο του σχέδιο, ούτε η καταιγίδα ούτε ο ίδιος το διάολος δε μπορούσε να τον εμποδίσει να φτάσει στο πατρικό του απόψε απ' όλα τα βράδια, μετά από 15 χρόνια ζωής στο εξωτερικό. Η επιστροφή του είχε σχεδιαστεί σαν μια μεγάλη έκπληξη και ανυπομονούσε να δει τα πρόσωπά τους να χλωμιάζουν τη στιγμή που θα άνοιγαν την εξώπορτά τους. Το'χε σκεφτεί καλά και είχε αποφασίσει ότι είχε έρθει η ώρα να τα βρει μαζί τους, παρά την πίκρα του για όλα όσα είχαν συμβεί, να ζήσει και να αφήσει τους άλλους να πεθάνουν. Έτσι, τώρα ήταν ενθουσιασμένος, χωρίς να νοιάζεται για ο,τιδήποτε άλλο, απλά ακούγοντας τον Iggy να τραγουδά "The Passenger"  και οδηγώντας σαν τρελλός μέσα στην καταιγίδα.

   Πάτησε το φρένο με όση δύναμη μπορούσε και πέρασε ξυστά από ένα δέντρο. Το cd  σταμάτησε και χρειάστηκε ένα λεπτό για να καταλάβει ότι ήταν όλα ΟΚ. "Τι στο διάολο ήταν αυτό;" σκέφτηκε.
   Ένα κεφάλι εμφανίστηκε στο δεξιό παράθυρό του και μια γροθιά το χτύπησε τρεις φορές. "Γαμώτο, ποιός είναι αυτός;" αναρωτήθηκε ενώ κατέβαζε το παράθυρο.

   "Γαμώτο ρε φίλε, παρά λίγο να σε σκοτώσω. Τί νομίζεις ότι κάνεις, περπατώντας μέσα στη μέση του δρόμου μια τέτοια νύχτα;" ούρλιαξε στον άνθρωπο.

   "Σόρρυ, φίλε, αλλά περιμένω τόση ώρα μέσα στη βροχή να με πάρει κάποιος μαζί του και κανένας δε σταμάτησε, οπότε απελπίστηκα." είπε ο άνθρωπος με φοβισμένη φωνή.

   "Που πας;"

   "Οπουδήποτε, φτάνει να φύγω από δω. Η κοντινότερη πόλη είναι σε 20 περίπου χλμ, μπορείς να με αφήσεις εκεί, μπας και περάσω τη νύχτα σε κανένα μοτέλ ή κάτι τέτοιο..."

   Ο Οδηγός δεν ήταν ο τύπος του ανθρώπου που θα άφηνε κάποιον που κάνει ωτοστόπ μέσα σε μια καταιγίδα, οπότε δεν δίστασε.

   "Μπες μέσα."

   Το cd άρχισε να παίζει και πάλι.

   "Ευχαριστώ φίλε, το εννοούσα όταν είπα ότι είχα αρχίσει να απελπίζομαι..." είπε ο Επιβάτης.

   "Αλήθεια; Συνειδητοποιείς ότι παραλίγο να σε πατήσω;"

   "Ναι, μάλλον πρέπει να θεωρήσω την Παρασκευή και 13 ως την τυχερή μου νύχτα: βρήκα, τελικά, αμάξι και επέζησα και από τροχαίο." απάντησε ο Επιβάτης.

   "Σε βλέπω να τρέμεις. Ηρέμησε, όλα είναι καλά πλέον." είπε ο Οδηγός "Από που στο διάολο εμφανίστηκες..."αποπειράθηκε να ρωτήσει.

   "Από κει, από κει, από κείνο το χωριό στ'αριστερά σου!", φώναξε ο Επιβάτης δείχνοντας στα αριστερά "...από εκεί ήρθα."

   "Εντάξει ρε φίλε, δε χρειάζεται να αναστατώνεσαι, δε με νοιάζει και τόσο πολύ, κουβεντούλα κάνω", απάντησε ο Οδηγός κοιτώντας στα αριστερά, ενώ σκεπτόταν ότι δε θα άφηνε τίποτε να του χαλάσει τη διάθεση. Έτσι, δεν είδε τις πινακίδες στα δεξιά που προειδοποιούσαν τους οδηγούς να μην παίρνουν στο αυτοκίνητό τους όσους έκαναν ωτοστόπ, για προφανείς λόγους, αφού διέρχονταν μέσα από περιοχή σωφρονιστικού ιδρύματος.

   "Σόρρυ, μάλλον είμαι λίγο νευρικός...", είπε ο Επιβάτης φανερά ανακουφισμένος ξαφνικά. "Άσε με να δοκιμάσω να αρχίσω κι εγώ με τη σειρά μου την κουβέντα. Όμως πρώτα, άσε με να σου δείξω μια φωτογραφία των παιδιών μου..." συνέχισε, ενώ ταυτόχρονα έπιανε τη λεπίδα που είχε κρυμμένη στη εσωτερική τσέπη του μπουφάν του...